Tuesday, April 15, 2014

Executive Director of IPI Speaks about Ethiopian jailed journalists

April15/2014

By: Alison Bethel McKenzie, Executive Director, International Press Institute at the IPI 2014 WORLD CONGRESS in CAPE TOWN


What a privilege it is to welcome you here today. Many of you either were not here or … unlike me … aren’t old enough to remember when IPI held its last World Congress in Cape Town … exactly 20 years ago.

How times have changed.

Twenty years ago, the vast majority of South Africans had few rights, were excluded from the country’s immense prosperity, and the media were under horrific pressure not to rock the boat. In many other African nations … like Ghana, Kenya, Nigeria and Tanzania … journalists struggled under the grip of strongmen. Today, these countries boast some of the most dynamic media markets on the continent.

Twenty years ago, we were welcoming new IPI members from a wave of young democracies in Europe … and celebrating the media’s role as guardian of the transition to democracy in many parts of Latin America.

Twenty years ago, many of the world’s strongest media were found in the leading economic powers. Today, as they struggle to find their place in the digital world, traditional and new media are thriving in many parts of South Asia, Africa and the Middle East… and might grow even more if freed of the clutches of government control.

And speaking of the digital world, we pay homage this year to the 20th anniversary of the invention of the worldwide web.

For all the changes these past two decades, the challenges have not gone away… nor has the need for great organizations like the International Press Institute.

When IPI was last in Cape Town, it was relatively easy to halt a newspaper… you break the presses, confiscate the press run or put a lock on the newspaper office. That still happens. Just recently in Sudan, security agents confiscated the pressruns of nearly a dozen newspapers. In Egypt, they outlawed the Freedom and Justice newspaper and several broadcasters. In Venezuela, the government restricted foreign currency exchanges that affected imports of newsprint, effectively forcing newspapers to limit pressruns or suspend publishing altogether.

Today, digital media is playing the role of the old samizdat. Social media fuelled the Arab Spring, last year’s Turkish protests, and Ukraine’s most recent revolution … but also helped journalists stay ahead of the story.

Yet those who fear journalism have kept up the pressure. In Jordan, where we met a year ago, the government blocked scores of websites within weeks after our Congress ended and some of those remain blocked today for not having government licenses. In February, Turkish leaders approved measures that, unless amended, give the government power to block websites without judicial oversight and to engage in mass surveillance of Internet users. The Syrian Electronic Army… an ad hoc hacker group that backs the Assad government… has played havoc with opposition as well as foreign media, including the Financial Times and The New York Times.

When IPI was in Ethiopia last year on a press freedom mission, websites of opposition media and human rights groups were blocked. Ethiopian journalists told us that the security forces shut down the government-run mobile phone network whenever they want to pre-empt anti-government demonstrations organized through text messages.

Meanwhile, our business remains a profoundly dangerous one. Just look at Syria, the deadliest country for our profession for two years running … 16 journalists killed in 2013 and 39 the year earlier. Dozens more have been wounded or held captive.

Even in countries not in the throes of a terrible civil war, like Syria, journalists walk with targets on their backs. In the Philippines, at least 13 journalists died on the job last year, 11 in India and six in Brazil. All in all, IPI tracked 119 journalists killed in the line of duty… a slight decline from the 133 who died in 2012 but nonetheless an appalling toll. So far this year, more than 20 have either been killed while on the job or died while on duty.

IPI is not standing idle when it comes to safety. We’ve pushed the Mexican authorities to improve security for media workers covering drug lords and organized crime. We’ve also pressed the government to end impunity by launching swift investigations into attacks or threats against media and journalists.

In January, an emergency IPI delegation went to Cairo to urge the government… including the foreign minister and state information chief… to halt indiscriminate attacks on journalists by the police and vigilantes.

Yet journalists face other challenges, perhaps less violent, but no less alarming. Governments have an arsenal of laws that are being turned against our colleagues … laws on sedition and terrorism, for instance. Criminal defamation and insult laws are another example. But more about this later.

Twenty years ago, South Africans knew all too well the tricks that oppressors use to silence a free press. Back then, the transformation to a multiracial democracy had not yet taken place. South Africa had a brand new constitution when this Congress last met here, but it was untested and one too many laws restricting press freedom remained on the books … and do so to this day. Criminal defamation is one of them.

David Laventhol, the IPI chairman at the time, wrote a beautiful speech for the 1994 Congress. He said: “There are many different cultures represented here, but our mission is a common one: to protect the rights of journalists and the free flow of information everywhere. The subject matter for our deliberation is Africa, a continent that is a mighty mix of cultures, religions, politics and changing ways of life. And of course, one special focus is the Republic of South Africa.”

“Of all the places we could be on the globe this year,” he continued, “this is perhaps the most appropriate. A changing society which is headed towards multi-racial democracy after generations without it; a country where, throughout all its troubles, courageous people reported and edited and spoke the truth, as best they could under immense pressure and sometimes threats to their personal safety.”

I would like to take a moment to honour those South African journalists … those brave enough to fight the injustice of apartheid … including one who is here today … Mathatha Tsedu. [Round of applause]

Mathatha is not alone, by any means. Many African journalists carry on that tradition of determination. Anas Aremeyaw Anas of Ghana and Joseph Mwenda of Zambia as well as our own Ferial Haffajee, who helped make this Congress possible, are some of them. [Round of applause]

We are also honoured to have representatives from Al-Monitor, the recipient of our Free Media Pioneer Award, and Mashallah Shamsolvaezin, the courageous Iranian journalist who is our World Press Freedom Hero this year. Welcome to both.

Back to David Laventhol. As he noted in his Cape Town speech, South Africa was preparing for elections. Again today, we are on the eve of elections and their impact on South Africa is no less important. We have just heard Minister Chabane speak on behalf of President Jacob Zuma … we thank him for his warm welcome to South Africa and we are honored to be here in this great land of hope.

But we say to President Zuma, please do not cheat us of that hope. Parliament last November approved and sent to the president the Protection of State Information Bill, also known as the “secrecy bill”, which in our view gives too much authority to politicians to determine what is confidential information. It also lacks a public interest defence, which would directly impact whistleblowers and journalists who obtain information through their confidential sources.

We strongly urge the President to veto the “secrecy bill” and send it back to the Parliament for reconsideration – before the election. Doing so would send the message that South Africa is determined to protect freedom of the press and defend the right of the public to access information that affects their lives.

There has also been no progress under the African National Congress-led government in banning defamation and insult laws… a horrible legacy of the apartheid era. The Table Mountain Declaration… signed right here in Cape Town in 2007 with IPI’s backing… calls for abolishing criminal defamation and insult laws in Africa. Only two African leaders have signed it… President Issoufou of Niger and President Johnson Sirleaf of Liberia.

It’s not too late for President Zuma to add his name and personal commitment to abolish these heinous laws.

Doing so is not just important to South Africa. It is important to all of Africa and beyond because it sends the message that Africans can be global leaders on this issue… as Ghana did when it abolished criminal defamation more than a decade ago.

Yet for all the progress in Africa … and much progress has been made… terrific challenges still remain.

Just look at Ethiopia. Our board members, Ferial Haffaje and Kiburu Yusuf, were there with me when we tried to visit five journalists imprisoned on terrorism charges. When we were there last November, these journalists were being denied access to their lawyers, their friends and their colleagues. One of them, a courageous young woman named Reeyot Alemu, is battling breast cancer from her prison cell. Her struggle and that of her colleagues … Solomon Kebede, Wubset Taye, Eskinder Nega and Yusuf Getachew… brought tears to the eyes of members of our delegation who spoke with those closest to them.

Ethiopia’s neighbor, Somalia, remains Africa’s most dangerous country for journalists… at least 24 journalists have been killed there since the start of 2012. Meanwhile, Eritrea’s dictator has literally locked away journalists and thrown away the key… some of our colleagues have languished in prisons for years. Some have died in confinement.

This week the world is marking the 20th anniversary of the start of the Rwanda genocide. As a series of commentaries we published this past week showed, some local media played a terrible role in fanning ethnic hatred in 1994. While there is no defence for such hate speech, we are concerned that the Rwandan authorities use that experience to maintain tight control over today’s news media and call on the government to allow independent media to flourish.

A few moments ago I mentioned the scourge of criminal defamation and insult laws. In Angola, journalists who step out of line regularly face the cudgel of criminal defamation. Rafael Marques, who will be speaking here at the Congress, wrote a report alleging involvement of high-level government officials in abuses of mining workers. Angolan prosecutors have harassed him for a year, accusing him of criminal defamation. IPI and a coalition of our partners have rallied in his defence… for example, by pressuring the European Union, a main trading partner and aid donor, to demand accountability from Angola’s autocrats for harassing Marques and other journalists.

Even in countries with relatively strong constitutional foundations for press freedom, there is a tendency to flaunt laws. Governments in Tanzania and Uganda have dredged up old press laws to suspend newspapers… damaging these publications’ reputations and financial stability.

Kenya is another concern. President Kenyatta has signed legislation… the Information and Communication Act… that we believe would lead to state control of news and information during emergencies, plus give the government the power to perform functions currently executed by the country’s Media Council. We’ve protested these measures and Kenyan journalists are not about to have their rights trampled on. They’ve filed legal challenges against the Information and Communication Act on the grounds that it is unconstitutional.

Elsewhere in Africa, we’ve led the campaign against the use of sedition laws to arrest and intimidate journalists in The Gambia and Sierra Leone.

And in Egypt these past few months, dozens of journalists have been detained, sometimes for days or months without being indicted. Recently 20 were put on trial for charges such as reporting “false news” or aiding terrorists. And IPI member Al Jazeera has borne the brunt of the government’s wrath, with no less than four journalists still in jail on trumped-up charges.

Elsewhere, Morocco has to stand out as one of the more bizarre cases we’ve handled in recent months. Ali Anouzla, whom many of you might know as editor of Lakome.com, was arrested last September and is now on trial for “glorifying terrorism”. What did he do? Anouzla published a news article that included a link to a YouTube video posted on the website of El País in Spain. The video was removed by YouTube, but it allegedly accused King Mohammed of corruption and despotism, and urged young Moroccans to engage in jihad. IPI has joined with more than 40 other organizations in calling for the charges to be dropped.

In the Middle East, we’ve seen the great promise of the Arab Spring wither in many countries. I’ve already mentioned the terrible death toll for our colleagues in Syria.

But the Arab Spring has also delivered some advances for press freedom. Tunisian and Egyptian voters have adopted promising constitutions with strong guarantees of press freedom. We challenge leaders in both countries to live by the spirit of these constitutions and to adjust national laws to the new guarantees … and then abide by those laws.

Press freedom is under siege in other areas as well.

In the last few months, we have seen upheavals in Venezuela where government forces have assaulted at least 78 journalists. Fourteen national and international journalists were arrested. In some cases, journalists were taken into custody despite showing their press credentials and media equipment. A few were held for hours incommunicado and then released. Some journalists were threatened even as they were freed from detention.

At least 13 cases of theft took place… with the police seizing photos and film showing violence between government forces and protesters. By our count, there were at least 10 separate cases of censorship against national news outlets carried out by the government agency in charge of regulating broadcast media in Venezuela. Colombian news channel NTN24, which has a station in Caracas, was ordered off the air on February 12 after reporting on protests taking place across the country. At the same time, Venezuelan President Maduro threatened CNN en Español and ordered press credentials be taken away from three of its reporters.

Turning to Brazil. Since last year, eight journalists have been killed in incidents directly linked to their work as members of the press. Impunity reigns in Brazil when it comes to crimes committed against journalists. Press freedom advocates report that a law already in place could federalize investigations on crimes against journalists … yet this law is not strictly enforced today. Although there are efforts by Brazil’s Human Rights Secretariat to get input from local press groups, it is our responsibility to bring light to these inconsistencies that undermine freedom of the press.

Last year, after years of advocacy by IPI and other groups, the Mexican government finally put into practice two critical institutional measures designed to protect journalist safety and combat impunity. Unfortunately, the government’s performance leaves much to be desired. Just ask renowned investigative journalist Anabel Hernández, whose home was stormed by 11 armed assailants in December. Or the family of Gregorio Jimenez de la Cruz, a Veracruz reporter kidnapped and murdered in February. We remind Mexico that new laws and programmes mean nothing unless they are backed up by action.

With respect to the Caribbean, media independence in Cuba continues to be hampered by government officials. At least 19 journalists have been forced into exile since 2008. As IPI’s World Press Freedom Hero, Yoani Sánchez, has said: the journalism community in Cuba must “shed its political commitments and take on the truth as its only obligation.”

I am thrilled to report that IPI’s campaign to repeal criminal defamation laws has already met with great success. Last November, Jamaica became the first Caribbean country to completely abolish criminal defamation. Grenada, along with Trinidad and Tobago, have also taken steps to partially decriminalize defamation. We are hopeful that governments in Antigua and Barbuda… and the Dominican Republic… will honor public commitments and follow suit.

Despite these fantastic accomplishments, the Caribbean faces several troubling trends on the press freedom front … including a new wave of electronic defamation laws that threaten citizens’ rights to self-expression online. Secrecy laws are another area of concern: under a bill pending in the British Virgin Islands, journalists could face up to 15 years in prison for publishing sensitive computer data.

In Asia, too, press freedom has witnessed many successes and too many defeats. The most astonishing success of the last few years remains Myanmar, where only four years ago we had little hope that press freedom may ever become a reality. Today, after the state censorship office was abolished and most journalists and political prisoners were released from prison, the government is in the process of developing a new legal framework for the media that promises to guarantee a good degree of press freedom.

Challenges nevertheless remain and, as I speak, four journalists and one publisher are facing trial for revealing state secrets in connection with an article on an alleged chemical weapon factory.

In numerous East and South-East Asian countries … older democracies such as Japan, South Korea, Taiwan, India, the Philippines … and newer democracies … such as Indonesia and Mongolia – appear to remain stable and journalism remains strong in its watchdog function.

Nevertheless, threats to press freedom linger in the established democracies. For instance, Japan approved a special state secret law in December 2013. The new law was hailed by Washington, which had long pushed Japan to exert tighter control on classified information. But journalists in Japan say the law is too vague and open to abuse … and represents a serious obstacle to the dissemination of information of public interest.

China remains a repressive country. More than 30 journalists and bloggers remain in prison in China and foreign journalists have been facing increasing difficulties in getting a visa to work in the country. Despite these challenges, journalists in China have continued to push the limits.

Nine journalists were killed last year in Pakistan, 13 in the Philippines, 11 in India… and three in Afghanistan. In many Asian countries, the authorities fail to address threats and crimes against journalists. Violence has become a powerful deterrent to the coverage of certain sensitive issues.

The continued forced exile of so many Sri Lankan journalists… and the Sri Lankan government’s repression of critical voices in the country even after the civil war that ended in 2009… raises concerns that democracy may not be restored any time soon. Tragically, 30 years of civil war has left little space for independent news.

In Thailand, the editor of the banned Voice of Taksin is serving an 11-year sentence because of two articles he wrote that were perceived as offensive towards the country’s royal family. This case is a reminder of the threat that criminal defamation and insult laws represent for press freedom. Thailand has turned a deaf ear to repeated appeals by international organizations, including the UN, to amend its laws against insulting the monarchy.

There is little progress to report in Central Asia… where governments use an arsenal of tactics to intimidate and silence journalists, including imprisonment, criminal charges, forced closure of newspapers, the blocking of websites… and impunity in crimes against journalists.

In Europe, former Soviet republics remain some of the most difficult in which to practice journalism.

Impunity flourishes in Russia, where the vast majority of the 64 journalists’ deaths IPI that has recorded there since 1997 remain unsolved. Four journalists died in connection with their work in 2013… two gunned down, two succumbing to the effects of savage beatings they suffered years ago.

Since Vladimir Putin’s return to the presidency in 2012, Russia has re-criminalized defamation, created an Internet blacklist, expanded the definition of treason, prohibited discussion of homosexuality that isn’t negative, converted one of the largest news agencies into a pro-Russian public relations firm, and annexed Crimea, where journalists have been menaced by masked gunmen in uniforms without insignia and pro-Russian militia.

Meanwhile, Ukraine still reels from the effects of a revolution in which observers recorded more than 120 attacks on domestic and foreign journalists this year.

Belarus remains a totalitarian state where journalists are routinely detained or summoned to appear before authorities, and self-censorship is the norm in the Caucasus, particularly in Azerbaijan, where independent media continue to face pressure.

Throughout the Balkans, journalists confronted issues of corruption, media concentration and monopolization, as well as physical attacks. In Greece, SEEMO [South East Europe Media Organization] measured a sharp increase in attacks, many of which were attributed to alleged supporters of the xenophobic, right-wing Golden Dawn party.

Journalists in Hungary struggle with the effects of both an ailing economy and legislation centralizing regulatory authority in the hands of parliament, while Turkey remains the world’s leading jailer of journalists. Some 44 are still behind bars, most on what appear to be politically-motivated claims of connections to terrorists or armed groups.

Media owners’ economic dependence on government connections continues to stifle reporting in Turkey, as did the reported attacks by police on dozens of journalists as they covered protests that erupted last year following the brutal treatment of demonstrators opposing the demolition of Gezi Park in Istanbul. In recent months, a growing corruption scandal has led to the release online of wiretapped conversations allegedly revealing government willingness to apply direct pressure on both the media and the judiciary to achieve political goals. Authorities went so far as to shut down Twitter and YouTube in an apparent bid to staunch that flow of information ahead of local elections.

Media in Western Europe generally fared better. But journalists in Italy still faced attacks and intimidation, as well as the very real threat of imprisonment under criminal defamation provisions – provisions with analogues in criminal codes across the continent.

As the United Kingdom continued to deal with fallout from the News of the World phone-hacking scandal and disclosures by Edward Snowden, IPI and other leading international press freedom groups warned of the dangers of previously unthinkable regulatory proposals and of criminal investigations targeting The Guardian, reminding Prime Minister David Cameron that his government’s actions could be used to justify media restrictions elsewhere in the world.

The United States was the scene of similarly unthinkable developments. In addition to Snowden’s disclosures, the Justice Department acknowledged that it secretly subpoenaed Associated Press journalists’ records and obtained a warrant for a Fox News reporter’s private communications on the grounds that talking a State Department official into sharing information on North Korea made the journalist a co-conspirator to espionage.

U.S. Attorney General Eric Holder issued new guidelines on handling investigations involving reporters, but federal prosecutors continued to argue in court that the First Amendment creates no privilege, at least in criminal cases, allowing journalists to protect a confidential source’s identity. Senators considered enacting a federal law on source confidentiality, but a bill to do so remains stalled – the victim of a political process paralyzed by partisan strife.

Meanwhile, the White House’s efforts to control news coverage led 38 U.S. media organizations to sign a letter protesting limits on photojournalists’ access to the president.

Twenty years ago, IPI held its World Congress in South Africa … in part to celebrate freedom, but also to show that we stood on guard to defend those freedoms everywhere in the world.

The transitions that were beginning in Africa, in Europe, in Latin America and in Asia would not be easy … and we continue to see far too many obstacles to press freedom today. For every Tunisia, with its promising new constitution, there is a Russia, where those in power tighten their grip on the media. For all the successes of our Campaign to Abolish Criminal Defamation in the Caribbean, there are countries around the world that continue to use it in a sinister effort to hush journalists.

Just weeks before he became president, Nelson Mandela was here… at the IPI World Congress. He gave a touching endorsement of why IPI and press freedom matter. As tempting as it is to read Nelson Mandela’s gently eloquent speech in full, let me highlight one excerpt that embodies why we are here today.

He said: “A critical, independent and investigative press is the lifeblood of any democracy. The press must be free from state interference. It must have the economic strength to stand up to the blandishments of government officials. It must have sufficient independence from vested interests to be bold and inquiring, without fear or favour. It must enjoy the protection of the Constitution, so that it can protect our rights as citizens.”

Twenty years on, we still have our work cut out for us. This Congress will demonstrate the challenges, as well as the potential to fight back. Thank you all for your support this past year, your participation in this important congress… and your determination to carry on in the years ahead in defence of journalists around the world.

አንድ ባርያ ነጻ የሚወጣው መቼ ነው? ሲፈቅድ ነው? ወይስ ሲፈቀድለት?

April 15, 2014
ፕ/ር መስፍን ወ/ማርያም
በአለፈው ሳምንት (ፋክት ቁጥር 36) ወይዘሮ መስከረም የተለያዩ መጻሕፍትን በመጥቀስ በሴቶች ላይ ያለውን መጥፎ ጫና በደንብ ያስመሰከረች ይመስለኛል፤ ግን እኮ በሴቶች ላይ ያለው ጫና የቆየ፣ ክፉና ጎጂ መሆኑን ማንም ያውቀዋል፤ ቁም-ነገሩ ያለው ከዚያ የባህል ጭነት በራስ ጥረት ወጥቶ፣ ነቀፌታንም ሆነ እርማትን ለመቀበል ሳይፈሩና ሳያፍሩ እንደመስከረም በአደባባይ ሀሳብን በመግለጽ በአገርና በወገን ጉዳይ መሳተፍና ሌሎችም እንዲሳተፉ የተቻለን ሁሉ ማድረጉ ላይ ነው፤ ለዚህ ነው ይህንን መልስ የምጽፈው፤ ወይዘሮ መስከረም በአጋጠሟትና በምታያቸው እንቅፋቶች ላይ ማተኮርዋ እንደርስዋ መንፈሳዊ ወኔው የሌላቸውን ያስፈራራቸዋል እንጂ አያበረታታቸውም፤ የማንንም አፍአዊ ጫና ተቋቁመው በራሳቸው የውስጥ ኃይል እንዲመሩ እናድርግ።Prof. Mesfin Woldemariam : is an Ethiopian Human Rights activist and philosopher
አንድ መጽሐፍን በመጥቀስ ወይዘሮ መስከረም የሚከተለውን ጽፋለች፡–
ፈጣሪ የሠራውን ውጫዊ ገጽታን ማሽሞንሞን በቂ እንደሆነ ሲነገራት የኖረች ሴት፣ በምን ተነሳሺነት አእምሮዋን የሚመግብ እውቀት ልትሻ ትችላለች? … በልጅነት እውቀትን ወደመሻት ያልተገፋ ማንነት በጉብዝና ወራት አላዋቂ በመሆን ቢወቀስ ትርጉም አይኖረውም፤ …››
ወይዘሮ መስከረም ሔዋን ሲነገራት የማትሰማ የመጀመሪያዋ ሰው (ልብ በሉ ሴት አላልሁም፤) መሆንዋን እንዴት እስከዛሬ ሳታውቅ ቀረች? ባለመጽሐፉም ይሁን መስከረም የሔዋንን ታሪክ ሳያነሡ መቅረታቸው መሠረታዊ ስሕተት ነው፤ በተጠቀሱት ሁለት ዓረፍተ ነገሮች ውስጥ አንድም እውነትን የሚመስል ነገር የለም፤ መስከረም‹‹የሔዋን ዘር›› ከማለት በፊት የሔዋንን ሥራ ቆም ብላ ብታስታውስ የጠቀሰችውን መጽሐፍ እኔ እንደምነቅፈው ትነቅፈው ነበር፤ የሔዋን ታሪክ የሚነግረን የሚከተለውን ነው፡ ‹‹ዛፉ ለመብላት ያማረ እንደሆነ ለዓይንም እንደሚያስጎመጅ፣ ለጥበብም መልካም እንደሆነ አየች፤ ከፍሬውም ወሰደችና በላች፤ ለባልዋም ደግሞ ሰጠችው፤ እርሱም ከእርስዋ ጋር በላ፤ የሁለቱም ዓይኖች ተከፈቱ፤›› ዘፍ. 3
የሁለቱም ዓይኖች ተከፈቱ ማለት ‹‹እንደእግዚአብሔር መልካምንና ክፉን የሚያውቁ›› ሆኑ ማለት ነው፤ አሁንም ሔዋን መስከረምና ባለመጽሐፉ እንዳቀለሏት አለመሆንዋን መረዳት ይቻል ነበር፤ እንዲያውም ከዚህ በፊት እንደጻፍሁት ሔዋን የመጀመሪያዋ አብዮተኛና የነጻነት እናት ነች ለማለት ይቻላል! በአንጻሩ አዳም የፍርሃት አባት ነው፤ ‹‹ራቁቴን ስለሆንሁ ፈራሁ፤›› ያለው እሱ ነው! ስለዚህ ወይዘሮ መስከረም ‹‹የሔዋን ዘር›› የምትለውን በድላለችና ይቅርታ መጠየቅ ሳያስፈልጋት አይቀርም!
ሔዋን የተጠቀመችው ውጫዊ ገጽታን የሚያሽሞነሙን ሳይሆን የውስጥን የመንፈስ ኃይል ቆፍሮ በማውጣት ነበር፤ በዚህ የውስጥ ኃይል ለሚጠቀም ከውጭ ግፊት አይጠብቅም።
‹‹እውቀትን ወደመሻት ያልተገፋ ማንነት›› አይወቀስም፤ ትላለች ወይዘሮ መስከረም፤ እየተገፉ የሚገኘው ባርነት ነው፤ እውቀት የሚገኘው በነጻነት ነው፤ መገፋት ከእውቀት ያርቃል እንጂ ወደእውቀት አያስቀርብም፤ የመስከረም ዋናው መልእክት ሰላቢውን እንጂ ሰለባውን አትውቀስ የሚል ነው፣ ወይም የኔ ሀሳብ አህያውን ፈርቶ ዳውላውን ዓይነት ሆኖባታል፤ ለመሆኑ ሰለባ የሚሆን ከሌለ ሰላቢ ይኖራል ወይ? ሰለባ ከመሆን በፊት ሰለባ ላለመሆን መጣር አንዱ የኑሮ ዓላማ አይሆንም ወይ? ከዚህ በፊት ስለጨቋኝና ተጨቋኝ ደጋግሜ ጽፌ ነበር፤ ጭቆና የጨቋኙ ባሕርይ የሚሆነውን ያህል የተጨቋኙም ባሕርይ ይሆናል፤ ለጨቋኙ ጭቆና የሚጠቅመውን ያህል ለተጨቋኙም ጭቆና ይጠቅመዋል፤ ለጨቋኙ ጭቆና የኑሮው መሠረት የሆነውን ያህል ለሚርመሰመሱት የጨቋኝ ሎሌዎች ጭቆና የኑሮ መሠረታቸው ነው፤ እንዲህ እያለ ወርዶ ወርዶ የጭቆና ጠቃሚነት ለሎሌው ሎሌ፣ ለሎሌው ሎሌ ሎሌ … በኢትዮጵያ ምናልባትም የመጨረሻዋ የጭቆና ሰለባ ሚስት ትሆናለች፤ ወይም ልጆች ይሆናሉ! ጨቋኝና ተጨቋኝ የባሕርይ ቁርኝት አላቸው፤ አንዱ ያላንዱ አይኖርም፤ ወይዘሮ መስከረም ይህ እውነት ያልሆነበት ሁኔታ ወይም አጋጣሚ የምታውቀው ካለ ብታጋራን ደስ ይለኛል፤ ኢየሱስ ክርስቶስ ‹‹ሙታናቸውንም እንዲቀብሩ ሙታንን ተዋቸው፤›› የሚለው ኢየሱስ ክርስቶስ የሞቱትንና በቁማቸው የሞቱትን ሲያመሳስላቸው ነው! ለእኔ የሚታየኝ እንዲህ ነው።
መስከረም ብዙ ታላላቅ ሴቶችን ጠቅሳለች፤ በእስዋ ግምት ሁሉም በአባታቸው ወይም በባላቸው እየተገፉ ወደትልቅነት መድረኩ የወጡ ናቸው፤ አዙራ ብታየው የጠቀሰቻቸውን ሴቶች ገፉ የምትላቸው ወንዶች መጀመሪያውኑ በሴቶቹ ተገፍተው እንደነበረስ ሊታሰብ አይገባም? ምናልባት ከጠቀሰቻቸው ሴቶች ይልቅ መስከረም የሄለን ኬለርን ታሪክ ብታስታውስ ኖሮ መገፋትን አታነሣም ነበር፤ ሄለን ኬለር በሕጻንነትዋ ዓይኖችዋም ጆሮዎችዋም ሥራቸውን አቆሙ፤ የሄለን ኬለር የመንፈስ ጥንካሬ ከውስጥዋ አዲስና የተሻሉ ዓይኖችንና ጆሮዎችን እንድታበቅልና እንድትማር፣ ከታወቀ ዩኒቨርሲቲም የመጀመሪያዋ ሴት ምሩቅ ለመሆን እንድትበቃ አድርጓታል፤ ይህች አስደናቂ ሴት ከመቶ ሠላሳ ዓመታት ግድም በፊት ማኅበረሰቡ በሴቶች ላይ የነበረውን አጥር ሰብራ፣ ዓይኖችዋ ባለማየታቸውና ጆሮዎችዋ ባለመስማታቸው የገጠማትን እክል አሸንፋ ራስዋን ከወንዶች በላይ ለማድረግ በቅታለች።
መገፋትን የሚፈልግ ሁሉ፣ ካልገፉት የማይነቃነቅ ሁሉ፣ ሬትን ሲግቱት ይጣፍጣል እያለ የተቀበለ ሁሉ፣ ዶሮ ማታ፣ ዶሮ ማታ፣ እያሉ አታልለው እንኳን ዶሮ የለም ሹሮ ሲሉት የማይናደድ ሁሉ፣ ምኞቱ ልደግ ልመንደግ እያለ ሲነዘንዘው በአፈና ጭጭ የሚል ሁሉ ለወቀሳ ብቻ አይደለም ለውርደትም ክፍት ነው፤ ስለዚህም ተወቅሶ ከውርደት ከዳነ ወቀሳው ትልቅ አስተዋጽኦ ያደርጋል ማለት ነው፤ ዞሮ ዞሮ የሰው ልጆች ሁሉ — ሴት፣ ወንድ፣ ወጣት ሽማግሌ-አሮጊት፣ ባለሥልጣን ተራ፣ ገበሬ ነጋዴ፣ ወታደር ፖሊስ፣ አስተማሪ አስተዳዳሪ፣ ዳኛ ጠበቃ፣ ሀኪም መሀንዲስ፣ … — የፈለገውን ቢሆን ላለበት ሁኔታ ኃላፊነቱ የራሱና የግሉ ነው፤ ራሱን የሚገነባው ወይም ራሱን የሚንደው ራሱ ነው፤ ሰበብ እየፈለጉ ከዚህ ኃላፊነት መውጣት ቀላል ቢመስልም ተመልሶ እምቦጭ ነው፤ ዳገቱን ለመውጣት የሚመረውን እውነት መቀበል ያሻል።
በመጨረሻም በማናቸውም መንገድ፣ በማናቸውም ጊዜ፣ በየትኛውም ቦታ ወደቁልቁለት የሚገፉትን ወይም የሚነዱትን ‹‹እምቢ!›› ብሎ ድምጹን ያላሰማ ገደል ገብቶ ሲንፈራፈር ከራሱ በቀር የሚወቅሰው የለም፤ አቅመ-ቢስነት ከውጭ አይመጣም።

ጥቂት የበድር አመራሮች በሰሜን አሜሪካ የሚገኘዉን የሙስሊሙን ማህበረስብ ስም በመጠቀም ከኢትዮጵያ መንግስት ጋር ለመነጋገር ወደ ኢትዮጵያ ያደረጉትን ጉዞ አስመልክቶ የወጣ መግለጫ

April 15, 2014
The First Hijrah Foundation
Washington, DC
ፈርስት ሒጅራህ ፋዉንዴሽን ኢትዮጵያዉያን ሙስሊሞች የሚያደርጉትን ሰላማዊ የመብት ትግል መዳረሻዉ ድል እስኪሆን ድረስ በማንኛውም ጉዳይ በጽናት ይደግፋል። በህዝብ የተመረጡት የሙስሊም የመፍትሔ አፈላላጊ ኮሚቴዎች በኢትዮጵያ ፍርድ ቤት ያሳዩት ቁርጠኝነትንና ጽናትን ፈርስት ሒጅራህ በእጅጉ የሚያደንቅም ብቻ ሳይሆን በነዚህ የሰላም አምባሳደሮች ላይ የኢትዮጵያ መንግስት እየፈጸመ ያለዉን ግፍ በማንኛዉም መልኩ የሚፋረደዉ ዘግናኝ እዉነታ ነዉ። እነዚህ ምርጥ የኢትዮጵያ ልጆች የሆኑት ኮሚቴዎች ዛሬም በእስር ቤት ውስጥ ያሳዩት የአመራር ብቃትና ጥንካሬ በአለማችን የታሪክ መዝገብ ላይ የሚሰፍር አኩሪ ታሪክ በመሆኑ ፈርስት ሒጅራህ ኮሚቴዎቹን ከመደገፍም ባሻገር የሚከተል መሆኑን ሲገልጽ በታላቅ በደስታ ነዉ።
የኢትዮጵያ መንግስት በኢትዮጵያዉያን ሙስሊሞች ላይ እያደረሰ ያለዉን ቀጣይ በደል ለመታደግ የታሰሩትን አሚሮችን (መሪዎችን) በመከተልና ድምጻችን ይሰማ የሚያወጣዉን ትእዛዝ ለመተግበር ፈርስት ሒጅራህ ወደ ሗላ የማይል መሆኑን እያስገነዘበ፤ ኢትዮጵያዉያን ሙስሊሞች የሚያደርጉትን ሰላማዊ ትግል ለማኮላሽት የሚደረግ ማንኛዉንም እንቅስቃሴ ለማጋለጥ ፈርስት ሒጅራህ እምርታዊ በሆነ ትጋት የሚሰራ መሆኑንም ለመግለጽ ይወዳል። እንደ አገር መሪ ሳይሆን እንደ አሸባሪ የሚንቀሳቀሰዉ የኢትዮጵያ መንግስት የፈርስት ሒጅራህ ፋዉንዴሽንን እስትራቴጂያዊ ጠቀሜታ ከግምት ዉስጥ በማስገባት ድርጅቱ የሚያደርገዉን ጠንካራ የመብት ትግል ለማርገብ ያደረጋቸዉ ጥረቶች ሁሉ የመከኑበትን እዉነታ ለመላዉ የኢትዮጵያ ህዝብ ይፋ ማድረጉም ግድ ይላል።
ፈርስት ሒጅራን ጨምሮ ሌሎች በሰሜን አሜሪካ የሚገኙ ኢትዮጵያዉያን ማህበራት የመሰረቱት በድር አለምአቀፍ የኢትዮጵያዉያን ሙስሊሞች ድርጅት የተመሰረተለት አላማን በማፋለስ፤ በድርጅቱ ምስረታ እና አወቃቀር ብሎም አመራር ላይ ወሳኝ ሚና ያለዉንና ለወደፊቱም በድርጅቱ ህልዉና ላይ አይቀሬ ተሳትፎና ድርሻ ያለዉን ፈርስት ሒጅራን በማግለል፤ የኢትዮጵያን መንግስትና የሙስሊሙን ማህበረሰብ እናደራድራለን በማለት አብዛኛዉ ያልወከላቸው ጥቂት የበድር አመራሮች በቅርቡ ስኬት አልባ የሆነን ጉዞ ወደ ኢትዮጵያ ማድረጋቸዉ ይታወቃል። ይህንን ሙሉ ህዝባዊ ይሁንታ ያላገኘዉን ጉዞ ፈርስት ሒጅራህ ፋዉንዴሽን ከዚህ ቀደም እንደተቃወምነዉ አሁንም ሙሉ በሙሉ የሚቃወም መሆኑን እየገልጸ ያለዉንም አቋም ለመላዉ የኢትዮጵያ ህዝብ ይፋ ማድረግ ይፈልጋል።
ቀደም ሲል በመንግስትና በሙስሊሙ ጉዳይ ላይ ገለልተኛ(ኒውትራል) የሆነ አቋም ነዉ ያለን በማለት በይፋ ይናገሩ የነበሩ ግለሰቦች፤ ዛሬ የኢትዮጵያ መንግስት አትኩሮት ሰጥቶ በልዩ አቀባበል(VIP)አስተናግዶናል፤ ከኢትዮጵያ መንግስት ጋር በከፈትነዉ መስመር መስራቱን እንቀጥላለን፤ ሙስሊሙ ህብረተሠብ አንቅሮ የተፋውን የመንግስት መጅሊስን የሙስሊሙ ጉዳይ ያገባዋል (stakeholder) ነው በማለት እዉቅና በመስጠት አነግረናል፣ኢትዮጵያ ዉስጥ ቢሮ ከፍተናል በማለት ያለ ምንም እፍረት ሙስሊሙን ማህበረሰብ እያወናበዱ ይገኛሉ። እነዚህ ግለሰቦች ባስቸኳይ የያዙትን የህዝብ አደራ አስረክበዉ የድርጅቱ መመሪያ ተተግብሮ ህዝብ ያመነበት ምርጫ እንዲደረግ ፈርስት ሒጅራህ በአጽኖ ይጠይቃል።
የኢትዮጵያ መንግስት በሙስሊሙ ማህበረስብ ላይ የሚያደርሰዉን ጭቆና ለማዉገዝ ፍላጎት ብቻ ሳይሆን ወኔ የሌላቸዉ የመንግስትን ጥቅም አስከባሪና መንግሥት በሙስሊሙ ህብረተሰብ መካከል የተፈጠረውን አስጊ አለመግባባትን መፍትሄ ለማስገኘት ነዉ በማላት የተሳሳተ አመለካከታቸዉን ሲያራምዱ የነበሩ ግለሰቦች ዛሬ አስታራቂ መስለዉ ኢትዮጵያ መሔዳቸዉ የሙስሊሙን ማህበረሰብ ንቃተ ህሊና እንደናቁ የሚቆጠር እጅግ አሳፋሪ ስራ በመሆኑ ባስቸኳይ ከበድር ድርጅታዊ አሰራር ገለል እንዲሉ ፈርስት ሒጅራህ የጠይቃል።

ፈርስት ሒጅራህ ከጅማሮዉ አንስቶ ከሌሎች አጋር ድርጅቶች ጋር በመተባበር በአያሌ መስዋእትነት የገነባዉ በድር፤ ከመስመር በወጡ ጥቂት መሪዎች ግላዊ ፍላጎት የሚፈርስ አይደለም። በመሆኑም ፈርስት ሒጅራህ በመላዉ አለም ከሚገኙ ኢትዮጵያዉያን ሙስሊሞች ጋር በመጻጻፍና በመዘዋወር ግንዛቤን የማስጨበጥ ስራ ይሰራል።
ለፊትና (መከፋፈል)የሚለዉን ቃል ብዙ የግል ጥቅም አስጠባቂ አካላት የሚጫወቱበት ካርድ በመሆኑ፤ ፈርስትሒጅራህ በወሰደዉ አቋም ፊትና ፈጣሪዎችን መንቅሮ ለማዉጣት የሚያደርገው ጥረት መላዉ የኢትዮጵያ ሙስሊም ምንም አይነት ግራ መጋባት ሳይስተዋልበት ጥረታችን ከስኬት ይደርስ ዘንድም በዱዓ (በጸሎት) ይበረታ ዘንድም ፈርስት ሒጅራህ ይጣራል። ቀድም ሲል በኢትዮጵያ የሚገኙ ታዋቂ ዳኢዎች እና ተጽእኖ ፈጣሪ ግለሰቦች ሰላማዊ ትግሉን ለመቀልበስ ያደረጉት ሙከራ በተባበረዉ የሙስሊሙ ማህበርሰብ ክንድ እንደከሸፈዉ ሁሉ ተመሳሳይ ሴራን ለማክሸፍ ፈርስት ሒጅራህ የሚያደርገዉን ጥረት ሙስሊሙ ማህበረሰብ እንዲረዳዉ ያሳስባል።
ኮሚቴዎቻችንና ሌሎች በሺዎች የሚቆጠሩ ንጹሃን ዜጎች የታሰሩበት፣ የተገረፉበት፣ የተሰቃዩበት፣የሞቱበትና ብዙዎች የተሰደዱበትን ትግልን ከንቱ ለማድረግ ለሚነሳ ማንኛዉም ሐይል ታጋሾች አንሆንም። በየአደባባዩና በተለያዩ የዲፕሎማሲ መድረኮች በግልጽ ወጥተን ህዝብ ከወከላቸዉ አሚሮቻችን ጎን ቆመን ለመብት ለነጻነት በመታገላችን አንገት ደፊና ይቅርታ ጠያቂዎች አንሆንም። በድር ድርጅታችን ነዉ፦ በድርን ለማዳን ቆርጠን በመነሳታችን መላዉ ኢትዮጵያዊ ሙስሊም በዱዓ (በጸሎት) እንዳይረስን እንማጸናለን።
የሙስሊሙ መፍትሄ አፈላላጊ ኮሚቴ በአስቸኯይ ከእስር ይለቀቁ፦
ድል ለኢትዮጵያ ህዝብ
አላሁ አክበር

ስለፍትህ ሲባል ስርዓቱ ይፍረስ! ፪ (ተመስገን ደሳለኝ)

April14/2014

በዚህ ርዕስ ሥር ባለፈው ሳምንት በይደር ካቆየሁት ተከታይ ጽሑፍ በፊት አንድ እርምት የሚያሻው ጉዳይን በአዲስ መስመር ላስቀድም፡፡
ሬዲዮ ፋና እና “አምደኞቹ”
Temesgen-Desalegn4
ተመስገን ደሳለኝ
በ1988 ዓ.ም በኤፈርት ባለቤትነት ስርጭቱን አሀዱ ያለው “ሬዲዮ ፋና”፣ ከምስረታው አንስቶ ዛሬም ድረስ ልክ እንደ በረሃው ዘመን ሁሉ የሥርዓቱ ቀኝ እጅና የርካሽ ፕሮፓጋንዳው ማስተላለፊያ ቱቦ ሆኖ መዝለቁ ለወዳጅም ለጠላትም የማያከራክር ገሀድ የወጣ ሐቅ ነው፡፡ በተለይ ደግሞ ከቅርብ ጊዜ ወዲህ በተወሰኑ የግል ሚዲያዎች ላይ የርግማን ዘመቻ የታወጀ ይመስል ለተከታታይ ሳምንታት “ስመ-ጥር” ረጋሚዎችን ጣቢያው ድረስ ጋብዞ ማብጠልጠልና ማውገዙን ቀንደኛ ሥራው አድርጎ ይዞታል፡፡ በርግጥ ይህ ዘመቻ ከወራት በፊት በኢትዮጵያ ዜና አገልግሎት እና የፕሬስ ድርጅት በኩል በ“ጥናት” ስም የወጣው ውንጀላ ቅጥያ ሲሆን፣ በቅርቡ ኢቲቪ ሰርቶ እንዳጠናቀቀው የሚነገርለት ዶክመንተሪ ፊልም ደግሞ “ሳልሳዊ” ዘመቻ ሆኖ ለጥቆ የሚቀርብ መሆኑን የመረጃ ምንጮች ጠቁመዋል፡፡

ሰሞነኛውን የፋና ዘመቻ ከተለመደው አቀራረብ የተለየ የሚያደርገው ከህወሓት ከበሮ መቺነት መሻገር የተሳነው ዛሚ ሬዲዮ ጣቢያን ከወከለው አቶ ዘሪሁን ተሾመ በተጨማሪ፣ የኢዴፓው አቶ ሞሼ ሰሙ እና የ‹‹ፎርቹ››ኑ ጋዜጠኛ ታምራት ወልደጊዮርጊስ በውጋ-ንቀል ስልት የርግማኑ ቡራኬ ሰጪ ሆነው መቅረባቸው ነው፡፡ ‹‹አዲስ አማኝ ከጳጳስ በላይ ልሁን ይላል›› እንዲሉ ሩቅ አላሚው የሕዳሴው ግድብ የሕዝብ ተሳትፎ አስተባባሪ ም/ቤት ምክትል ዳይሬክተር የሆነው ዛዲግ አብረሃም ሆነ ሚኒስትር ዴኤታው ሽመልስ ከማል የረከሰውን የአፈና መንፈስ ‹‹ለማቀደስ›› በቁርጠኝነት መሰለፋቸውን ሳንዘነጋ ማለት ነው፡፡ በርግጥ እነዚህ ሰዎች በቀጥታ ከስርዓቱ ህብስት ተቋዳሽ በመሆናቸው በዚህ ደረጃ ‹‹ማሸብሸባቸው›› ብዙም አያስገርምም፤ አስገራሚው ነገር ታምራት ወልደጊዮርጊስ ‹‹እንቁ›› እና ‹‹ፋክት›› መጽሔቶችን በአንድ ሰው የሚዘጋጁ አስመስሎ ከማቅረብም አልፎ፣ ማሕበረ ቅዱሳን የገጠመውን የመበተን አደጋን በተመለከተ የወጣውን ዘገባ እስከማውገዝ የደረሰበት ጽንፍ ነው፡፡
በወቅቱ ዛዲግ አብረሃ ሚዲያዎቹ እንዲደመሰሱ ያቀረበውን ጥሪ ተከትሎ፣ ታምራትም የማሕበረ ቅዱሳን አባላት ተቋማቸውን ከመንግስታዊ አፈና መከላከል እንዳለባቸው የምትመክረውን የ‹‹ፋክት›› ዘገባ ቃል በቃል ጠቅሶ ሲያበቃ ‹‹ቋቅ እያለኝም ቢሆን ከዛዲግ አብረሃ ጋር የምስማማበት ጉዳይ ይህ ነው›› በማለት ከፕሬስ አፈናው ጎን መቆሙን አስረግጦ ተናግሯል፡፡ በአናቱም መጽሔቶቹ ‹‹አብዛኛው ህዝብ የሚፈልገውን መርጠው የሚዘግቡ ናቸው›› ያለበት አውድ ነቀፋ ይሁን ምስጋና ግልፅ ባይሆንም፣ ቢያንስ አምባገነኑን በረከት ስምኦን እና ጋሻ-ጃግሬዎቹን ከማስደሰት፤ ብዙሃኑን ግፉአን ማገልገል የተሻለ ብቻ ሳይሆን የተቀደሰ ተግባር ስለመሆኑ በረከትም በልበ-ሙሉነት እሰጥ-እገባ ሙግት የማይሞክርበት ነጭ እውነት እንደሆነ ታምራት ቢያስተውለው የተሻለ ይመስለኛል፡፡ ግና፣ ሐቁ ይህ ቢሆንም ወንድም ታምራት ራሱ ብቻ ሙያውን አክብሮ የሚሰራ ጋዜጠኛ፤ ሌላውን ደግሞ ኃላፊነት የማይሰማው ከማድረጉም በዘለለ፣ እነዚህን ሚዲያዎች ከአርበኝነት ጋር አዳብሎ ለማውገዝ መሞከሩ የተኮረኮርኩ ያህል ሳልወድ በግድ ያሳቀኝ ጉዳይ ሆኖብኛል፡፡ ምክንያቱም በእኔ እምነት በኢትዮጵያችን ላለፉት ሁለት ዓስርታት ሥልጣኑን የተቆጣጠረው ለሕግ የማይገዛ እና በሙስና የተጨማለቀ ሥርዓት ከመሆኑ አኳያ በጋዜጠኝነትም ሆነ በየትኛውም ሙያ ለሚንፀባረቅ አርበኝነት የተሻለው ብያኔ፣ ሀገርን ከፍርሰት መታደግ ማለት ነውና፡፡
ደግሞም በዚህች ሀገር ዝግመታዊ-ሞት ፊት ላይ ቆሞ የኮሪደር ሐሜቶችን ከመዘገብ በእጅጉ ለቆና ረቆ በመሻገር የውደቀታችን ምክንያት የሆነውን አገዛዝ በሕዝባዊ እምቢተኝነት ማስወገድ ቅድሚያ የሚሰጠው ነው፡፡ የሆነው ሆኖ ብዙ ጊዜ በእንዲህ አይነት ውይይቶች ላይ ሚዛናዊ ለመሆን ይሞክር የነበረው ታምራት (ለዚያኛውም አቋሙ በግሌ አመስግኘው አውቃለሁ)፣ ማሕበረ ቅዱሳንን በተመለከተ የወጡ ዘገባዎችን ባወገዘበት አዛው ሬዲዮ ጣቢያ ስቱዲዮ ውስጥ ተቀምጦ፣ ሽመልስ ከማል አንድ እንኳ የታሰረም የተሰደደም ጋዜጠኛ እንደሌለ ጠቅሶ አይኑን በጨው አጥቦ ሲከራከር ትንፍሽ አለማለቱ የቀራኒዮ መንገድ እና የንግድ ስራ ፍፁም የማይተዋወቁ ሆድና ጀርባ መሆናቸውን የሚያሳይ ይመስለኛል፡፡
በነገራችን ላይ በዚህ ውይይት የአደባባይ ምሁሩ ዶ/ር ዳኛቸው አሰፋ እና የኢትዮ-ምህዳሩ ጋዜጠኛ ጌታቸው ወርቁ መሳተፋቸው ከሞላ ጎደል ከዘመቻው ጀርባ ያለውን ኢህአዴጋዊ ሴራ አጋልጦታል ብዬ አስባለሁና ባርኔጣዬን ከፍ አድርጌ አክብሮቴን ልገልፅላቸው እወዳለሁ፡፡ በተለይ ጉምቱ የፍልስፍና መምህር ዶ/ር ዳኛቸው፣ ሀሳብን በነፃነት የመግለፅ መብቶችን ብቻ ሳይሆን የሥርዓቱን ሃሳብ አልባነት ለመሞገት ለሚያደርገው አበርክቶ በድጋሚ አመሰግነዋለሁ፡፡…ከዚህ ሁሉ ሰበር ሐተታ በኋላ ወደ ክፍል ሁለቱ ዋናው አጀንዳችን ዘልቀን፣ በኢትዮጵያ ሰማይ ሥር ለፍትሕ መበላሸት የዳኝነት ሥርዓቱ ብቻ ሳይሆን ፖሊስ እና ዐቃቤ ሕግም የአንበሳውን ድርሻ ስለመውሰዳቸው ለማመልከት እሞክራለሁ፡፡
ፖሊስ ሲባል…
…የተወሰኑ የፌደራል ፖሊስ አባላት ዝሆን አድነው እንዲያመጡ በአለቃቸው ይታዘዛሉ፡፡ ከሰዓታት በኋላም ፖሊሶቹ ግዳያቸውን አምጥተው ለአለቃቸው ያስረክባሉ፡፡ ይሁንና አለቅየው ግዳያቸውን ባየ ጊዜ ባለማመን ዓይኖቹ ፈጥጠው ሊወድቁ ደረሱ፤ ለምን ቢሉ፣እሱ ያዘዛቸው ዝሆን፣ እነርሱ ያመጡት ግን ሁለት ጥርሱ የወለቀ፣ አንድ ቀንዱ የተሰበረ፣ አንድ አይኑ የጠፋ፣ ምላሱ የተቆረጠ… ብቻ ምን አለፋችሁ በድብደባ ብዛት ሊሞት የተቃረበ ፍየል ነበርና፡፡ እናም በቁጣ፡-
‹‹ዝሆን አይደል ወይ አምጡ ያልኳችሁ?›› ሲል ያፈጥባቸዋል፤
‹‹ጌታዬ፣ ዝሆን ነኝ ብሎ እኮ አምኗል!›› በማለት ቆፍጣና ፖሊሶቹም በሕብረት መለሱለት፡፡
…ይህችን ቀልድ ለዚህ ንዑስ-ርዕስ መግቢያ ያደረኩት፣ በነባሩ ባሕል እንዲህ ያሉ ጉዳዮች በቀልድ፣ በግጥም፣ በምሳሌዊ አባባል… መገለፃቸው የተለመደ ከመሆኑ አኳያ ስለሀገራችን የፖሊስ አባላት ስንነጋገር ከቀልዷ ጀርባ መራራ እውነት ማድፈጡን አምነን እንድንቀበል ገፊ-ምክንያቶች በመኖራቸው ነው፡፡
እንደሚታወሰው በየትም ሀገር የተፈፀመ ወንጀል ከዐቃቤ ሕግም ሆነ ከፍርድ ቤት በፊት በፖሊስ የምርመራ ሂደት ውስጥ ማለፉ የግድ ነው፡፡ የዘርፉ ምሁራን ‹‹የፖሊስ ምርመራ ሳይንስ ነው›› እንዲሉ ሙያው ክህሎት የሚጠይቅ መሆኑ አይካድም፡፡ ይሁንና ተጨባጩ እውነታ የሚነግረን የ83ቱን የመንግስት ለውጥ ተከትሎ በዘርፉ እንዲሰማሩ የተደረጉት አብዛኞቹ መርማሪዎች ድርጅቱን ለቡሕተ-ሥልጣን ያበቁ ታጋዮች መሆናቸውን ነው፡፡ በርግጥም በረባውም ባልረባውም ወንጀል ተጠርጥሮ እጃቸው የገባውን ሁሉ አፈር-ድሜ በማስጋጥ የ‹‹ሚመረምሩበት›› መንገድ ኩነቱን ፍንትው አድርጎ ያሳያል፡፡ ይህ ሁናቴም ይመስለኛል የፖሊስን ሙያ ከሳይንሳዊ ጥበብ ወደ አሳረ-ፍዳ ማሳያ አውርዶ የተጠላ ያደረገው፡፡ ለዚህም ኩነና በርካታ ማስረጃዎችን ማቅረብ ይቻላል፡፡ የሩቁን ትተን የቅርቡን እንኳ ብንመለከት የህዝበ-ሙስሊሙ መፍትሔ አፈላላጊ ኮሚቴ አባላት ችሎት ላይ ቀርበው በማዕከላዊ ምርመራ እስር ቤት መርማሪ ፖሊሶቹ ሰብዓዊ መብቶቻቸው ተገርስሶ ሲያበቃ ምን ያህል አካላዊና መንፈሳዊ ስቅየት እንደደረሰባቸው ከተናገሩት መሀል የሚከተሉትን በዋናነት እናገኛለን፡-
‹መርማሪ ፖሊሶቹ እንቅልፍ ከልክለው የተዳከመ አካልን ልብስ አስወልቆ እርቃን በማስቀረት መግረፍ፣ የዘር ፍሬ ብልት ላይ በውሃ የተሞላ ጠርሙስ ማንጠልጠል፣ በኤሌክትሪክ ገመድ የውስጥ እግርን መግረፍ፣ ጢምን በአሰቃቂ ሁኔታ መንጨት፣ እጅና እግርን ሰብዓዊነት በጎደለው መልኩ ለረጅም ሰዓታት ማሰር፣ ጭንቅላትን በቆሸሸ ውሃ ውስጥ መንከር፣ ከ24 ሰዓታት በላይ ቀጥ ብሎ እንዲቆሙ ማስገደድ፣ በኤሌክትሪክ ኃይል ሾክ ማደረግ እና የመሳሰሉት፡፡› በርካታ ዓለም አቀፍ ተቋማትም በተደጋጋሚ ጊዜ በተለይም ከደርግ ስርዓት ጀምሮ ዋነኛ ማሰቃያ በሆነው ማዕከላዊ የምርመራ ጣቢያ የሚፈፀመውን ተግባር በሪፖርት መልክ ማውጣታቸው ይታወሳል፡፡ ከወራት በፊት ሂዩማን ራይትስ ዎች ይህንን የስቃይ ጣቢያ አስመልክቶ ‹‹They want a confession: Torture and Ill-treatment in Ethiopia’s Makelawi Police Station›› በሚል ርዕስ ባሰራጨው ሪፖርት በጣቢያው የሚፈፀመውን ግፍ ከመግለፁም በተጨማሪ፣ ታሳሪዎች እንዴት ባለ ሁኔታ ‹‹የእምነት ቃል››እንደሚሰጡ አመላክቷል፡፡ ለማሳሌም አንድ ስሙ ያልተጠቀሰ፤ ነገር ግን በጣቢያው ታስሮ የነበረ ሰው ገጠመኝን ከሪፖርቱ እንደሚከተለው ልጥቀሰው፡-

‹‹ወደ ጣቢያው የገባሁ ቀን ኢ-ሜይል አድራሻዬን ከነምስጢር ቁልፉ እንድሰጣቸው ጠየቁኝ፤ ሰጠኋቸው፡፡ በውስጡም ምንም አይነት የፖለቲካ አንድምታ ያለው መልዕክት አልነበረም፡፡ ይሁንና ከሶስት ቀን በኋላ በዛው አድራሻዬ ‹ከኦነግ የተላከ መልዕክት ተግኝቷል› ብለው ጠየቁኝ፡፡ ሆኖም ነገሩን እንደማላውቅ እያወቁ ‹ለእኔ የተላከ መልዕክት ነው› ብለህ ፈርም ሲሉ አዘዙኝ፡፡ እኔም ከታሰርኩ በኋላ የተገኘ በመሆኑ አልፈርምም አልኩ፡፡ በዚህም የተነሳ ከፍተኛ ድብደባ ፈጽመውብኛል፡፡››
በርግጥም የሀገሪቱን የወንጀል ምርመራ ስራን ተነቃፊና ተወጋዥ ያደረገው በእውቀት ማነስ፣ በስቅየት (በቶርቸር) እና በሙስና የተተበተበ መሆኑ ብቻ አይደለም፡፡ በአደረጃጀቱም ነው፤ ለምሳሌ ከፌዴራልና ክልል ፖሊስ በተጨማሪ ግምሩክ የራሱ እስር ቤት፣ የራሱ መርማሪና ዐቃቢ-ሕግያን አሉት፡፡ ፀረ-ሙስናም እንዲሁ የጠረጠረውን ሁሉ አስሮ ይመረምራል፤ ይከስሳልም፡፡ አንዳንድ ምንጮቼ እንዳቀበሉኝ መረጃ ከሆነ ደግሞ በሽብር ጉዳይ የሚጠረጠሩ ግለሰቦችን (ቡድኖችን) ራሱን ችሎ አስሮ የሚመረምር እና የሚከስ ተቋም በቅርቡ በአዋጅ ሊቋቋም ዝግጅቱ ተጠናቅቋል፡፡ እንግዲህ እነዚህ ሁሉ መዋቅራዊ ትስስር በሌለው ሁኔታ በፖሊስ ስራ የመሰማራታቸው ምስጢር፣ አንድም ሳይንስ እንጂ አሳር ዕውቀት ባለመጠየቁ፣ ሁለትም ንፁሀንን ከወንጀለኛ ጋር ደባልቆ ለመውቀጥ ስለሚመች፣ ሶስትም ስርዓቱ ተቀናቃኞቹን ለመደፍጠጥ በ‹‹ሕጋዊ አሠራር›› ሽፋን ተጨማሪ ጡንቻ እንዲኖረው ማስቻሉን በማስላት ይመስለኛል፡፡ በዚህ አይነት ምርመራ የተገኙ መረጃዎችም ፍርድ ቤት ቀርበው እንደሕጋዊ ማስረጃ እየተቆጠሩ እስከ ዕድሜ ልክ የእስር ቅጣት ሲያስበይኑ ደጋግመን ተመልክተናል፡፡
ይህም ሰፊው ሕዝብ በፍርሃት እየተርበደበደ ሰጥ-ለጥ ብሎ እንዲገዛ፤ አሊያም እንደ ጥንቸሊቷ አገር ጥሎ እንዲጠፋ ለማድረግ ያለው ጉልበት በግልፅ ተተግብሮ የታየ የሥርዓቱ የዕለት ተዕለት ምግባር ነውና ከዚህ በላይ ትንታኔ አያሻውም፡፡ ከዚህ ይልቅ የጥንቸሏ አፈ-ታሪክ ተብሎ የሚነገረው ነባራዊ እውነታውን በሚገባ ያንፀባርቃልና እንደወረደ ልጥቀሰው፡-…ከለታት አንድ ቀን አንዲት ጥንቸል ከመጣባት የመዓት ናዳ ማምለጥ የምትችለው ቀዬዋን ጥላ ስትሰደድ እንደሆነ ብቻ በማመኗ ልቧ እስኪፈነዳ ድረስ ጋራ-ሸንተረሩን እያቆራረጠች ስትሮጥ ድንገት ከሀገሪቱ ድንበር አጠገብ ከሚኖር አንድ ግድንግድ ጦጣ ጋር ፊት-ለፊት ተፋጠጠች፣ በድካም ዝላም ቁና ቁና እየተነፈሰች ‹‹ይህ ጦጣ ፖሊስ ይሆን እንዴ?›› ብላ እየተጠራጠረች ማምለጫ ዘዴ ስታውጠነጥን፣አያ ጦጣ፡- ‹‹ወይዘሪት ጥንቸል፣ ለመሆኑ ምን የከበደ ጉዳይ ቢገጥምሽ ነው እንዲህ ልብሽ እስኪፈርስ ድረስ የምትሮጪው?›› ሲል ይጠይቃታል፤‹‹የዝሆን ዘር በሙሉ ከያለበት ተለቅሞ በቁጥጥር ስር እንዲውል አስቸኳይ ትዕዛዝ መውጣቱን እስካሁን አልሰሙም እንዴ?›› ብላ በጥርጣሬ ትክ ብላ እያስተዋለችው ጥያቄውን በጥያቄ ስትመልስለት፣
አያ ጦጣ፣ እጅግ በጣም ከመደነቁም በላይ ግራ ግብት እያለው ‹‹ታዲያ አንቺ ምን አገባሽ፤ ዝሆን አይደለሽ?›› ሲል መልሶ ይጠይቃታል፤ ‹‹ወይ አያ ጦጣ! ዝሆን ባልሆንስ?! አለመሆኔ ተጣርቶ እስክለቀቅ ድረስ ለምን ብዬ ታስሬ ልገረፍ? ደግሞስ በዱላ ብዛት ዝሆን ነኝ ብዬ ያመንኩ እንደሆነ መጨረሻዬ ምን ሊሆን እንደሚችል አስበውታል? ይልቅ እርስዎም አይሞኙ! በጊዜ አብረውኝ ከመዓቱ ዘወር ብለው ቢቆዩ ይሻሎታል፤ ኑ እንሂድ›› ብላ በፍርሃት የተዋጠችው ምስኪኗ ጥንቸል ሩጫዋን ቀጠለች፡፡ …በእኛይቱ የመከራ ምድርም፣ እኛና ኢህአዴግ በዚህ ደረጃ ፍፁም የማንተማመን፣ በጎሪጥ የምንተያይ ሆነን ከቀረን እንደ ዘበት ሃያ ምናምን አመታት ተቆጥረዋል፡፡
ዐቃቢ ሕግ ሲባል….
በዚህ አውድ ሌላው ተጠቃሽ ተቋም፣ ፖሊስ በ‹‹የትም ፍጪው…›› መንገድ ያመጣለትን ‹‹መረጃ›› ሳያላምጥ በመዋጥ ለክስ የሚያበቃው ዐቃቤ ሕግ ሲሆን፣ ለአጠቃላዩ የፍትሕ መዛባትና መጨማለቅም በዕኩል ደረጃ ተጠያቂ ነው ብዬ አምናለሁ፡፡
ለአደባባይ ያልበቁ አያሌ የዐቃቢ-ሕግያን ሸፍጦችን ትተን በድህረ ምርጫ 97 የተከሰተውን አለመግባባት ተከትሎ ለእስር ከተዳረጉት የቅንጅት ለአንድነትና ለፍትህ ፓርቲ አመራሮች ጋር የተያያዘውን እንመልከት፡፡ እንደሚታወሰው መጀመሪያ የቀረበባቸው ክስ ‹‹የዘር ማጥፋት›› የሚል የነበረ ቢሆንም፣ ኢትዮጵያን በተመለከተ ለረዥም ዓመታት ጥናት ያደረገው አሜሪካዊ ፕ/ር ዶናልድ ሌቨን፣ አቶ መለስን ‹‹ዘር ማጥፋት እኮ ቀልድ አይደለም›› በማለት አጥብቆ ከወቀሰው በኋላ ክሱ ‹‹ሕገ-መንግስቱን በኃይል የመናድ እና ዘር የማጥፋት ሙከራ›› ወደሚል መቀየሩን ለጉዳዩ ቅርበት ያላቸው ሰዎች ይናገራሉ፡፡
የሆነው ሆኖ ጉዳዩ ፍርድ ቤት በቀረበበት ወቅት ዐቃቢ-ሕግያኑ በተከሳሾቹ ላይ በ‹‹ማስረጃ››ነት ካቀረቡት ሰነዶች መካከል የአባላዘር በሽታ የህክምና ምርመራ ወረቀትን ጨምሮ፣ ሀሰተኛ (ፎርጅድ) ደብዳቤዎች እና ከክሱ ጋር ምንም አይነት ግንኙነት የሌላቸው የቪዲዮ ፊልሞች እንደነበሩ አይዘነጋም፡፡ ጋዜጠኛ ሲሳይ አጌና ‹‹የቃሊቲው መንግስት›› በሚለው መጽሐፉ፣ በጥቅምት 25/1998 ከ‹‹አዲስ አበባ ፖሊ ከፍተኛ ክሊኒክ›› ቢኒያም (የአባቱም ስም ተጠቅሷል) ለተባለ ሰው የአባላዘር ምርመራ አድርጎ የተሰጠው የሕክምና ምስክር ወረቀት ‹‹ሕገ-መንግስቱን በኃይል ለመናድ ሞክረዋል›› በተባሉት የቅንጅት መሪዎች ላይ በ‹‹ማስረጃ››ነት መቅረቡን ከመጥቀሱም በላይ ሰነዱን በገጽ 444 ላይ እንዳለ በማተም ለታሪክ ምስክርነት አብቅቶታል፡፡ መቼም ይህ ሁናቴ አቶ መለስ ዜናዊ የኢትዮጵያ ጦር ሶማሊያን የወረረው የአሜሪካንን ተልዕኮ ለማስፈፀም ነው? ተብሎ ለቀረበበት ወቀሳ አከል ጥያቄ፣ አሜሪካ የምትሰጠው ዕርዳታ ኤች.አይ.ቪ/ኤድስን መከላከል ላይ ያተኮረ እንደሆነ ከገለፀ በኋላ ‹‹ሶማሊያ ውስጥ ደግሞ በኮንዶም አንዋጋም!›› ብሎ እንደመለሰው አይነት ቧልት አቅልለን እንዳናልፈው የሚያግደን ጉዳዩ ‹‹አንድ ንፁህ በሀሰት ከሚፈረድበት፣ ሺ ወንጀለኞች በነፃ ቢለቀቁ ይመረጣል›› ከሚባልለት ፍትሕ ጋር የሚያያዝ በመሆኑ ነው፡፡
በጥቅሉ ላለፉት ሃያ ሁለት ዓመታት ከፖለቲካ ጋር በተያያዘ ለእስር የተዳረጉ ንፁሀንም ሆነ በሙስና የተወነጀሉት ላይ እየቀረበ ያለው ክስና ማስረጃዎችን ሥራዬ ብሎ ለመረመረ ሰው፣ የፍትሕ መዛባቱን ደረጃ ፍንትው አድርገው ያሳዩታል ብዬ አስባለሁ፡፡ ለምሳሌም ከወራት በፊት ‹‹በገቢዎችና ግምሩክ ባለሥልጣን የአ/አ ኤርፖርት ቅ/ጽ/ቤት የመንገደኞች ጓዝ የሥራ ሂደት መሪ›› ባለሥልጣን ላይ የተመሰረተውን ክስ ብናየው እንዲህ የሚል ሆኖ እናገኘዋለን፡-
‹‹ከአሜሪካና ከአውሮፓ ወደ ሀገር ውስጥ የሚገቡ መንገደኞች ዕቃዎቻቸውን አስፈትሸው ቀረጥና ታክስ ሊከፈልባቸው የሚገቡት ላይ መክፈል እንዳለባቸው ኮንትሮባንድም ከሆነ እንደሚወረሱ እያወቀ ማንነታቸውና ብዛታቸው ያልተለዩ መንገደኞች ዕቃቸው እንዳይፈተሽ ማድረግ፡፡››
መቼም ይህ አይነቱ ክስ በምድራችን የመጀመሪያው ሳይሆን አይቀርም፡፡ ምክንያቱም ማንነታቸውና ብዛታቸው፣ ቀኑና ወሩ ተለይቶ ባልታወቀበት ጊዜ ከመንገደኞች ጋር በመመሳጠር የተሰራ ወንጀል አለ ብሎ ክስ መመስረት ከጥንቆላ በምንም ሊለይ አይችልምና ነው፡፡ ኧረ ለመሆኑስ! የሰዎቹ ቁጥርና ያስገቡት የዕቃ ዓይነት ካልታወቀ ባለሥልጣኑ ‹‹ፈፀመ›› በተባለው ሙስና ሀገሪቱ ከቀረጥ ማግኘት የነበረባትና ያሳጣት ገቢ ምን ያህል ነው? አንድ ብር? አንድ ሺህ? አንድ ሚሊዮን ወይስ አንድ ቢሊዮን? ይሁንና የተከሳሽ ጠበቆች ክሱ በዚህ መልኩ መቅረቡን በፍርድ ቤት በመቃወማቸው ዐቃቢ ህግ አሻሽሎ እንዲያቀርብ ይታዘዛል፡፡ ተሻሽሎ የቀረበው ደግሞ ባጭሩ እንዲህ ይጠቀሳል፡-
‹‹ቀኑና ወሩ ተለይቶ ባልታወቀበት በ2002 ዓ.ም ዜግነታቸው አሜሪካዊ የሆነ ሁለት ትውልደ ኢትዮጵያውያን ሴቶች ሁለት ሻንጣ የመኪና መለዋወጫ ከተያዘባቸው በኋላ አስለቅቋል፡፡ ግንቦት 24 ቀን 2003 ዓ.ም የሰንሻይን ኮንስትራክሽን ባለቤት አቶ ሳሙኤል ታፈሰ ከዱባይ ሀገር ያስገቡት የመኪና መለዋወጫ ዕቃ እንዲያልፍ ሲያስደርግ በሌላ ባልደረባው ተይዟል፤ ከሐምሌ ወር 2002 ዓ.ም እስከ ነሐሴ ወር 2003 ዓ.ም ከጠዋቱ አንድ ሰዓት እስከ አራት ሰዓት ባለው ጊዜ ከተለያዩ ሀገራት ወደ ሀገር ውስጥ የሚገቡ መንገደኞች ሠልፍ ይዘው እያለ ከዚህ መለስ ያሉት መንገደኞች ሻንጣቸውን ሳያስፈትሹ፣ ቀረጥና ታክስ ሳይከፍሉ እንዲያልፉ ማድረግ፡፡››
እነሆም እውነት እውነት እላችኋለሁ፣ ሀገሪቱ እንዲህ ባሉ የሕግ ባለሙያዎች ስር ወድቃለችና ‹እግዚኦ በሉ›፡፡ እግዚኦታው ግን የሁለቱ እንስቶች ስም እና ያሳለፉት ዕቃ ተመን ባለመታወቁ ብቻ አይደለም፤ ይልቁንም በጽሁፍ በቀረበ ክስ ላይ ከሠልፈኞቹ መካከል ‹‹ከዚህ መለስ ያሉት መንገደኞች…›› ተብሎ ድፍን ያለ ነገር ‹‹መረጃ›› ሆኖ መቅረቡ ነው፡፡ ግና፣ ይህ ምን የሚሉት መረጃ ነው? ያውም ለፍርድ ቤት! እናም ጥያቄያችን እንዲህ እያለ ይቀጥላል፡- የትኛው ሠልፍ ጋ ያሉ መንገደኞች ናቸው በሕገ-ወጥ መንገድ ያለፉት? የቀኙ? የመሀለኛው? የግራው? የሠልፉስ ርዝመት ምን ያህል ነው? የሠልፈኞቹስ ብዛት? አምስት? ሀምሳ ወይስ አምስት መቶ? በርግጥ ክሱ ለአንዱም ጥያቄያችን ምንም አይነት ምላሽ አይሰጥም፡፡ ጉዳዩን ይበልጥ የሚያወሳስበው ደግሞ ይህ ‹ሾላ በድፍን› የሆነ ወንጀል የተፈፀመው ከሐምሌ ወር 2002 ዓ.ም እስከ ነሐሴ ወር 2003 ዓ.ም ድረስ በየቀኑ መሆኑ ነው፡፡ መቼም እነዚህ ሁሉ ጉዶች እውነት ከሆኑ በዚህች ሀገር፣ ማፍያ እንጂ መንግስት አለ ብሎ የሚመሰክር ደፋር ይኖራል ብዬ አላስብም፡፡
በጥቅሉ የፖሊስም ሆነ የዐቃቢ-ሕግያኑና የዳኞቹ እንዲህ ሙያውን እና ተቋሙን የማራከስ አካሄድ ከአንድ ገፊ-ምክንያት የዘለለ ሌላ መነሾ የምናገኝለት አይመስለኝም፡፡ ይኸውም ሥልጣኑን ለማራዘም ምንም ነገር ከማድረግ የማይመለሰው ኢህአዴግ፣ በዋናነት ዋስትና የሚሆኑትን ፖሊስ፣ ዐቃቢ-ሕግ እና ፍርድ ቤቶችን በታጋዮች እና በካድሬዎች በመሙላት፣ በተለየ የፖለቲካ አቋም ከፊቱ የሚቆሙትን እየጨፈለቀ ለማለፍ አስልቶ የቀመረው በመሆኑ ነው፡፡
ኦርዌላዊ ስርዓት
የዚህን ስርዓት ቅጥ ያጣ አምባገነንነት ማብራራት አድካሚ እየሆነ ነው፡፡ የሚፈርሰው ማህበራዊ ዕሴት፣ የሚናደው ሀገራዊ ማንነት፣ እንደ አምባሻ የሚቆራረሰው መሬት፣ አልፎ ተርፎም እየጠፋ ያለው ትውልድ እና መሰል ጉዳዮችን ጠቃቅሶ፣ የነገይቷ ድህረ-ኢህአዴግ ኢትዮጵያ በገዢው ስብስብ ክፉ መዳፍ ሳቢያ ህልውናዋ ከገደሉ ጠርዝ ላይ ስለመቆሙ ማተት መደጋገም ነውና እንለፈው፡፡ ይህም ሆኖ ግን አገዛዙ በፍትሕ ስርዓቱ በኩል የሚያካሂዳቸው ዘግናኝ ድርጊቶች የመዓቱን ጊዜ ቅርብ የሚያደርጉ መሆናቸውን ማስታወስ (የሚሰማ ባይኖርም) የዜግነት ግዴታ ይመስለኛል፡፡ የአሜሪካ መንግስት ስቴት ዲፓርትመንትን ጨምሮ፣ ቁጥራቸው የበዛ የሰብዓዊ መብት ተቆርቋሪ ተቋማት በተደጋጋሚ እንደዘገቡት፣ የዚህች አገር ምስኪን ልጆች በማይታወቁ ድብቅ እስር ቤቶች ጭምር መከራ እየወረደባቸው ነው (እኔ ይህንን ጽሑፍ በማዘጋጅበት፣ እናንተም አሁን በምታነቡበት ሰዓትም ቢሆን ለይተን በማናውቃቸው በርካታ የስቃይ እስር ቤቶች፣ በእልፍ አእላፍ ወገኖቻችን ላይ ግፍ እየተፈፀመ መሆኑን መካድ አይቻልም)፡፡
እነዚህ ማሰቃያ ቦታዎች ከምስራቅ እስከ ምዕራብ፣ ከደቡብ እስከ ሰሜን ባሉት የሀገሪቱ አካባቢዎች ተሰበጣጥረው የተዘጋጁ ናቸው፡፡ በነዚህ ካምፖችም የሚታጎሩት ዜጐች በዋነኝነት ከገዢው ግንባር የተለየ (የሚቃረን) ፖለቲካዊ አመለካከት ያላቸው ስለመሆኑ የተቋማቱ ሪፖርቶች ይጠቁማሉ፡፡ በተለይም ብረት አንስተው የሚታገሉ ኃይሎች የተነሱባቸው ክልል ተወላጆችን ማሰቃያ ካምፖቹን የሚያደልቡ ‹የተመረጡ› መከረኞች ሆነዋል፡፡ ኢህአዴግ እንጥፍጣፊ ለሕገ-መንግስቱ አክብሮት ቢኖረው፣ የዜጎቹ ወንጀሎች የቱንም ያህል ቢከፉም እንኳ፣ በግልጽ የፍርድ ሂደት ተገቢ የሆነ ተመጣጣኝ ቅጣት ማግኘት በተገባቸው ነበር፡፡
የዚህ አይነቱን የፍትህ ምኩራቡ አስፀያፊ እርክስናን፣ በግላጭ የሚያሳየን ሌላኛው ጭብጥ በኦጋዴናውያኑ ላይ እየወረደ ላለው ግፍ ተጠያቂ ተቋምም ሆነ ባለሥልጣን እስካሁን ድረስ አለመኖሩ ነው፡፡ የስዊድናውያኑን ሁለት ጋዜጠኞች መታሰርና በይቅርታ መፈታት ተከትሎ፤ በክልሉ ያለው ፍርድ ቤት ስለማያውቀው ዝርፊያ፣ እስርና ግድያ በምስልና በድምፅ የተደገፉ ማስረጃዎች ከጥቂት ወራት ወዲህ ተሰምተዋል፡፡ የአካባቢው የቀድሞ ባለስልጣን ወደስዊድን በተሰደደ ማግስት ያቀረባቸውን እነዚህን ማስረጃዎች ኢህአዴግ እንደለመደው የኦብነግ ከንቱ ውግዘት አድርጎ ማለፍ አይቻለውም፡፡ በዚህ ሰው ማስረጃም ሆነ ክልሉን ባጠኑ ምሁራንና ተቋማት ዘገባዎች መሰረት የጠቀስኳቸው ዘግናኝ ክስተቶች ማህበረሰቡን እየናጡት ነው፡፡
በተለይ ልዩ ሚሊሺያ የሚባለው ሕገ-ወጥ ሀይል፣ በሱማሌ ክልል ጎዳና ላይ ያሻውን እያነቀ እንዲያስር፣ ልጃገረዶችን እንዲደፍር፤ ገፋ ካለም በጥይት አረር እንዲረሽን የተተወበት አግባብ የሚመሰክርልን የፍትሕ ስርዓቱ ድምጥማጡ ስለመጥፋቱ ብቻ ነው፡፡ በዚህ መልኩ በሌሎቹም የሀገራችን ክፍሎች ካለዘውግ፣ ሐይማኖት እና ዕድሜ ልዩነት፤ ካለፍርድ ቤት እውቅና እየተፈፀመ ያለው ግፍ፣ የፍትህ ተቋሙ የዜጎችን ህልውና ለመጨፍለቅ ከገዢዎች ጋር በጥብቅ የተጋመደ ስለመሆኑ ያስረግጡልናል፡፡ እንግዲህ ፍትሕና ርትዕ የሰማይ ላይ ሩቅ ተስፋዎች እንዲሆኑብን የፈቀደውን ስርዓት እስከ መቼ መታገስ ይቻለናል? ስለርትዕ በኢትዮጵያ ምድር ላይ መስፈን ሲባልስ፤ የኢህአዴግን ቅፅር በህዝባዊ ሰላማዊ አብዮት ብንንደው፣ መስዋዕትነታችን ሀገርን ከመዓት ለማዳን ሲባል በፈቃደኝነት የሚከፈል ትውልዳዊ ግዴታ አይደለምን?! (በቀጣዩ ከአራጣ ማበደር ወንጀል እስከ መንግስታዊ ሙስና ላሉ ጉዳዮች እና ለፍትሕ ሥርዓቱ ሞቶ መቀበር ማሰሪያ አበጅቼ አጀንዳውን ለጊዜው እደመድመዋለሁ)

PDF Continue Reading–>

Monday, April 14, 2014

Dictators` insatiable lust for Power (Gezahegn Abebe Norway Lena)

By Gezahegn Abebe (Norway)

Dictators all over the world are known for abusing basic human rights,tortur and killing of the people they brag about ruling.

African leaders are particularlu known for their trad-mark authoritarian rules. Ethiopia(mis(rulers are by no means any different if not worse.

The ruling TPLF aka woyane regime in Ethiopia practices gross human right violations in broad daylight on a daily basis ,a case well documented by the HRW (Human Right Watch).

Intimidation ,harrassement ,imprisonment torture and murder are the regime`s means of silencing political dissent and disorienting the public about its basic human rights.

Ethiopians have been voicing against the agony inflicted upon them by the TPLF regime There has never been even a brief moment of relative stability and safety since the unfortunate fall of Ethiopia under the brutality and savagery of the TPLF dictatorship.

Ethiopia has literally become a nation of fear , hell on planet Earth for Ethiopians. Not surprisingly enough fear has overtaken the regime it self as they very well know that this disgruntled nation will some day turn around and stand against them.

Tens of thousands of women, men young and old flee the country ever year seeking protection and safety.
For the sake of clarity let us have a look at the basic characterstic propertys of dictators  and scrutinize TPLF accordingly.

1 Generally dictators have a natural trend of clinching to power for life.

Apparently most dictators assume power through coup d etat ,war or as monarchial decendents. History tell us that people who ascend to power militarily or by some other illegal mode are seldom willing to transfer power to others or share with others. They usually become totalitarian and ignorant of the grievances of the people they claim they rule.

Dictators never trust their subjects ,and the vicersa. The ultimate downfall of dictators is however inevitable .
The popular Noth African and Middle Eastern uprisings are vivid examples of the demolition of dictators by mass uprisings . The dictators in Tunissia ,Egypt and Yemen were unwilling to transfer power until the last minute at which time they were forcibly and unceremoniously toppled from their thrones by popular mass uprisings.

The case of Ethiopia is even worse as compared to the situations in Tunisia or the others. The misery of Ethiopians by the brutal dictatorship is compounded by the ultraracissm and ethinic apartheid by the TPLF gangs.

Leaders of the TPLF regime have no the slightest grain of shame when they publicly declare that they never have the intention of sharing or transferring power to a different party.Some members including the late Zenawi used to say that one who needs power got to go to the mountains and earn it like they did it.
The fact of the matter that the TPLFites fail to understand or struggle to accept is that an “Ethiopian “ popular uprsing is unavoidable,imminent and real,given the scale of poverty,corruption,and dictatorship in ethiopia.

2. Violence –dictators` hand tool.

Dictators ,as stated earlier have no faith on their subjects. Neither do they have the will and institutional capability to cater for basic human right issues in a civic and democratic manner. Violence is the ultimate weapon dictators resort to.

Fear,intimidation ,harassment,terror,imprisonment,torture and murder of journalists ,activists,politicians and citzens in general are the cardinal modes of quenching political dissent in Ethiopia.

Concequent to this a recent study by an independent international group shows that Ethiopia is one of few countries which is unstable and has risk of a coup d eta.

Another study by HRW indicates that the TPLF led government is deteroriating alarmingly in its capacity to act as a functioning body,that the regime has lost faith and confidence on them selves as a plausible force.
The study also shows that TPLF is so desperate that they have started tapping private calls using modern spyware secured from western companies and possibly china. International calls in particular are tappe and analysed by the regime`s security agents. International calls given especial emphasis ,suspecting they might be with  individuals who are supposedly members of banned political orgs in the diaspora.

Political parties,journalists,activists and any one or group who attempt tp address the rampant human right violations in ethiopia is categorically slammed as “terrorist” according to the infamous “anti-terrorism” law they enacted in 2009.

Eskindir Nega ,Reyot Alemu,Andualem Aragie,Bekele Gerba,and thousands of others languishing in the notorious prsion cells of Maekelawi,Kaliti,Zeway and other places are all victims of the ill-conceived and infamous “anti-terrorism” law.

It is crystal clear that Ethiopians have much more excruciating grievances to fight against than our Noth African and Middle Eastern counter parts.

It is therefore detrimental and mandatory that we embark upon the next and decisive phase of the struggle ,namely “Ethiopian” popular upsrising.,should we eliminate the  ones and for all TPLF and free Ethiopians from bondage of racism ,poverty and dictatorship.

3. Dictators are extremely corrupted and lavishly extravagant. This is probably best exemplified by TPLFites than any body else .

The whole TPLF state apparatus is run by corrupted individuals at all levels.
Global Financial Integrity recently revealed that about 11billion usd has been illegally transferred out of Ethiopia to western and Asian banks.

It is to be remembered that the late Meles Zenawi had billions of dollars in his personal and family accounts. As well.

In summary extreme corruption vis a vis extreme poverty,rampant gross human right abuses and poltical and economic discrimanations and disparitys shall unavoidably lead to the demise of the TPLF tyranny.

An “Ethiopian” popular uprising is thus a natural and dialectical culmination of the misery of all Ethiopians.

Death to Dictators

Power to z people.
gezapower@gmail.com

ሕወሓት ከምርጫ 2007 በኋላ ጠቅላይ ሚ/ር ለመቀየር አስቧል – ሃይለማርያም ውጣ፤ ቴዎድሮስ ግባ?

April 14/2014

ጠ/ሚ/ር ኃይለማርያም አቶ መለስን ለመምሰል ቢሞክሩም፤ በሕወሓቶች ዘንድ ግን ማስመሰላቸው ሊዋጥላቸው አልቻለም


በሃገር ቤት የሚታተመው አፍሮ ታይምስ ጋዜጣ እንደዘገበው ገዢው ፓርቲ የኢትዮጵያ ሕዝብ አብዮታዊ ዴሞክራሲያዊ ግንባር (ኢሕአዴግ) በሙስና ስም የ“ማጥራት ዘመቻ” ማካሄዱን ተከትሎ በመንግሥት ሥልጣን ላይ በሚገኙ የፓርቲው አመራሮች መሐል ተከስቷል በተባለ አለመተማመንና መጠራጠር መስፈኑ ካድሬዎችን በእጀጉ እንዳስጨነቀ ተጠቆመ። ኢህአዴግን ለመሰናበት የሚፈልጉ በርካታ ካድሬዎች “ለምን” በሚል የሚቀርብላቸውን ጥያቄ ለመመለስ በመቸገራቸው ብቻ በፓርቲውን ውስጥ ለመቆየት መወሰናቸውንም ውስጥ አዋቂ ምንጮች ገልጸዋል።

ካድሬዎቹ ቀደም ሲል ኢህአዴግን ተሰናብተው ለወጡና በተለያዩ ግብረ ሠናይ ድርጅቶች ውስጥ ተቀጥረው በማገልገል ላይ ለሚገኙ የቀድሞ የትግል ጓዶቻቸው “በደህና ጊዜ ተገላገልክ” በሚል በፓርቲው ውስጥ ችግር ስለመኖሩ እየነገሯቸው መሆኑን የጠቀሰት የዜና ምንጮቹ፣ ለስራ ከሃገር መውጣት የማይችሉ ባለስልጣናት ጭንቀት ውስጥ መግባታቸውን ይናገራሉ። ለሃላፊዎቹ ደህንነት ሲባል የሚሰሩበትን ተቋምና ስም መናገር እንደማይችሉ በመጥቀስ መረጃውን የሰጡት ክፍሎች “ባለስልጣኖቹ በመካከላቸው እርስ በርስ መተማመን በመጥፋቱ ችግራቸውን መወያየት እንኳን አይችሉም” ብለዋል፡፡

“በጣም የሚቀርቡኝ ጓደኞቼ ገንዘብ ወደ ውጪ እንድወስድላቸው እስከመጠየቅ ደርሰዋል” ሲሉ የገለጹት አነድ የቀድሞ የኢህአዴግ ባለስልጣን፣ ፓርቲው በሙስና ስም ያካሄደው የሽግግር ወቅት የማጥራት ርምጃ የፈጠረው ስሜት አሁን ድረስ እንዳለ ጠቁመዋል። ሰሞኑንን ወደ አሜሪካ ያቀኑ
የቀድሞ የኢህአዴግ አመራር “ኢህአዴግ በከፍተኛ የመበስበስ አደጋ ውስጥ ይገኛል። በዚህም የተነሳ ካድሬው ተዥጎርጉሯል” ሲሉ መናገራቸውም ተገልጿል።
ይሕ በእንዲሕ እንዳለ የየኢሕአዴግ አባል ድርጅት የሆነው ሕዝባዊ ወያነ ሓርነት ትግራይ (ሕወሐት) ከምርጫ 2007 በኋላ ለሁለት ዓመት በጠቅላይ ሚኒስትርነት የተሾሙትን ኃይለማርያም ደሳለኝን በውጪ ጉዳይ ሚኒስትሩ ቴዎድሮስ አድሃኖም ለመተካት እንቅስቃሴ መጀመራቸው በፓርቲው ውስጥ
ችግር ሊያስከትል እንደሚችል ሪፖርት መቅረቡ ተሰምቷል። ይኽው ሪፖርት የቀረበላቸው ክፍሎች ቀደም ሲል እንዳደረጉት የህወሐትን ከፍተኛ አመራሮች በማነጋገር እየወተወቱ (ሎቢ እያደረጉ) መሆናቸውን ውስጥ አዋቂ ምንጮቹ ተናግረዋል።

ወያኔ የትግራይን ሕዝብ ፈጠረ ወይስ የትግራይ ሕዝብ ወያኔን?

April 14/2014

(ሠዓሊ አምሳሉ ገብረኪዳን አርጋው)
TPLF-Logo


እንደሚታወቀው በሕወሓት የትጥቅ ትግል ዘመን የትግራይ ሕዝብ ከሞላ ጎደል ሊባል በሚችል ደረጃ ለሕወሓ ሁሉን አቀፍ ድጋፍ ያደርግ ነበር፡፡ ይሄንን ዓይነት ገደብ የለሽ ድጋፍ የትግራይ ሕዝብ ለሕወሓት እንዲሰጥ ያደረጉት ዋና ዋና ምክንያቶች ተብለው ሲጠቀሱ የምንሰማቸው፡-
  1. የሕወሓት ታጋዮች ልጆቹ የአብራኩ ክፋይ ስለሆኑ፡፡
  2. ወያኔ የትግራይ ሕዝብ ለደርግጥላቻ እንዲኖረውና ከጎኑ እንዲሰለፍ ለመድረግ ደርግ በሕዝቡ ላይ የፈጸመው አስመስሎ የፈጸማቸው የግፍ ሴራዎች ስለሰመሩለት
  3. ሕወሓት ለትግራይ ሕዝብ ‹‹ወደፊት እንዲህ እንዲህ አደርጋለሁ›› ብሎ ቃል በመግባቱና በሕዝቡም በመታመኑ፡፡
  4. እንደነሱ አገላለጽ “ኢትዮጵያ ውስጥ ለሺህዎች ዓመታት በነበረው አገዛዝ ተረግጠው፣ ተንቀው፣ በማንነታቸው እንዲያፍሩ፣ እንዲሸማቀቁ፣ የበታችነት ስሜት እንዲሰማቸው በመደረጉ እንደዜጋ ባለመታየታቸው መብታቸውን እኩልነታቸው ንለማረጋገጥ”
  5. አሁንም እንደእነሱ አገላለጽ በ3ኛ ደረጃ ያለውን ማሳካት ካልተቻለ የሕወሓት ስሙ እንደሚያመለክተው ትግራይን ነጻ አውጥቶ (ገንጥሎ) የትግራይን ሕዝብ ከጭቁን ብሔረሰብነት ነጻ ለመውጣት፣ …ወዘተ እያሉ ይዘረዝራሉ፡፡ እኔ ግን ለአሁኑ በ3ኛ ደረጃ ላይ የተጠቀሰችውን ጉዳይ ብቻ ላንሳ፡፡
በተለይ ሕወሓት ኢሕአዴግ ሥልጣን ከያዘ ወዲህ በትጥቅ ትግሉ ወቅት ከነበረውም ድጋፍ ይልቅ ሙሉ ለሙሉ ሊባል በሚችል ደረጃ ሕወሓት የትግራይን ሕዝብ ድጋፍ ለማግኘት ችሏል፡፡ ሕወሓት ይሄንን ውለታውን ለመመለስና አስቀድሞ የገባውንም ቃል ለመፈጸም ሲል “ቅድሚያ በጦርነት ለተጎዳ ክልል” በሚል መርሕ በመጀመሪያዎቹ የሥልጣን ዘመናቱ ሁሉም ነገር ወደ ትግራይ ይጋዝ ነበር፡፡ ነገር ግን እንደ መንግሥት ጭራሽም በኦፊሴል(በይፋ) እንዲህ ዓይነት መርሕ አውጥቶ ልዩ ትኩረትና ድጋፍ ለአንድ ክልል ብቻ ለማድረግ ለመጥቀም የመሞከሩ ኢፍትሐዊነት፣ በቀጥታም ይሁን በተዘዋዋሪ ከመላ ሀገሪቱ በዚህ የተራዘመ ጦርነት ያልተጎዳ የሀገሪቱ አካባቢ ባለመኖሩ፣ ይልቁንም በተለያየ መልኩ ሲታይ ያ አካባቢ በዚያ ወቅት ከሌሎቹ የሀገሪቱ አካባቢዎች ተለይቶ ተጠቃሚ የነበረባቸውም ሁኔታዎች እንደነበረ ሲገለጥ እንዲህ እንዲህ ዓይነቱ ሙግት ከውጭም ከውስጥም ሲገጥመው ለይስሙላ ያህል ይህ መመሪያ እንደታጠፈ በመግለጽ ከዚያ በኋላም በስውርና በግልጽም እንደ ኤፈርት ያሉ በሀገሪቱ የኢንቨስትመንት (የመዋዕለ ንዋይ ፍሰት) ታሪክ ከፍተኛና ተወዳዳሪ የሌለው የንግድ ተቋማትን በማደራጀት ትግራይን ከሌሎቹ የሀገሪቱ አካባቢዎች በተለየ መልኩ በልዩ ትኩረት የማልማት ከፍተኛ እንቅስሳሴ ሲያደርግ ቆይቷል እያደረገም ይገኛል፡፡
በዚሁ አንጻር በተለያዩ ጉዳዮች ሁሉ የትግራይ ሕዝብ ልዩ ትኩረትና ቅድሚያ እየተሰጠው ተጠቃሚ ሲሆን ቆይቷል እየተጠቀመም ይገኛል፡፡ ይሁንና ወያኔ የተቻለውን ያህል ከዚያም በላይ ርብርብና የሀብት ፍሰት በትግራይ ላይ ቢያደርግም የሕዝቡን ወይም የትግራይን ፍላጎት ሊሟላ እንዳልቻለ ከሕዝቡ የሚቀርብ ቅሬታ ያመለክታል፡፡ ይለዋል ይለዋል ያፈሰዋል ያፈሰዋል እንደ ቀዳዳ ከረጢት ትግራይ ግን አየሁኝ አትልም ሕዝቡም ቅም አላለው፡፡ በሌላ በኩል ደግሞ በተቀረው የኢትዮጵያ ሕዝብ ይህ ቅጥና ልክ ያጣ ዐይን ያወጣ ኢፍትሐዊ አድልኦ ቅሬታ ከማስከተል አልፎ በተለያዩ መንገዶች የሚገለጹ ተቋውሞዎችን አስከተለ፡፡ በዚህ መሀል ሕወሓት ለሁለት ተሰነጠቀና የትግራይ ሕዝብ ከሕወሓት ሌላ አማራጭ የማግኘት ዕድል አጋጠመው ለዚህ አዲስ ለተፈጠረ አካልም የትግራይ ሕዝብ ከዕለት ወደ ዕለት እየጨመረ እያደገ የሚሄድ ድጋፍ መስጠቱን ቀጠለበት፡፡ ሕዝቡ ለአዲሱ አማራጭ ድጋፍ የሚሰጥበት ሕወሓትን ደግሞ ያኮረፈበት የከዳበት ምክንያቶች ምን እንደሆነ ሲገልጽ ሁሉም በአንድ ድምፅ የሚገልጸው ጉዳይ ሕወሓት በትጥቅ ትግሉ ወቅት ቃል የገባልንን ጉዳይ እስከዛሬም ድረስ ቢሆን አላሟላልንም የሚል እንደሆነ ይገለጻል፡፡ ይታያቹህ ሕወሓት ኢሕአዴግ የተቀረው የሀገሪቱ ክፍል እየደማ ሕዝብ እያለቀሰ ትግራይን እያለማ የተቀረው የኢትዮጵያ ሕዝብ ምን ይጎዳል ሳይል ሲኳትንላቸው ኖሮም የገባውን ቃል አላሟላልንም ለመባል በቃና አረፈው፡፡
arena-tigray-logoእኔ በግሌ ሕወሓት ለሁለት ተሰንጥቆ አረና ትግራይ የሚባል ፓርቲ ሲፈጠር ኢትዮጵያዊነት የሚሰማው ፓርቲ ከትግራይ አገኘን የሚል እምነት ነበር ያደረብኝ፡፡ ከፓርቲው ዓላማና ግብ መረዳት የምንችለውም ይሄንኑ ነበር፡፡ ነገር ግን በተለያዩ አጋጣሚዎች ሁሉም ባይሆኑም የአረና ፓርቲ አመራሮች ሕዝቡ በወያኔ ላይ ያነሣውን ቅሬታ እነሱም ተጋርተው ደግመው ሲያነሡት ስሰማ፤ አሃ ከመጋረጃ ጀርባ ያለው ጨዋታ ሌላ ነው ማለት ነው? እንድል አደረገኝ፡፡ ለምሳሌ አቶ ዐሥራት አብርሃ ከኢሳት ሬዲዮና ቴሌቪዥን (ነጋሪተ ወግና ምርዓዬ ኩነት) ጋር ባደረጉት ቃለ መጠይቅ፣ አቶ ገብሩም እንደዚሁ ለቪኦኤ በሰጡት ቃለ መጠይቅ ሌሎችም በተለያዩ አጋጣሚዎች ሲያነሡት እንደሰማነው የትግራይ ሕዝብ በወያኔ እንደተከዳ ይናገራሉ፡፡ አቶ ዐሥራት ካሉት ብጠቅስ፡- “የትግራይ ሕዝብ አሉ አቶ ዐሥራት የትግራይ ሕዝብ ወያኔ ከገባልን ቃል አልፈጸመልንም ከሚለው ለምሳሌ አንዱ በወሎ በኩል የትግራይ ድንበር “አለ ውኃ”  ምላሽ ነው ብሎ ያምናል ሕዝቡ ይሉና አቶ ዐሥራት ወያኔ ግን እስከዛሬ ድረስ ይሄንን ድንበር አላስመለሰም” በማለት በቁጭትና በብስጪት ያነሣሉ፡፡
የአረና ፓርቲ ይሄን ጉዳይ በተመለከተ እንደፓርቲ በተለያየ ጊዜ በአመራሮቹ ከተገለጸው የተለየ ከሆነ አቋሙን በመግለጽ የተፈጠረውን ብዥታ እንዲያጠራ በዚህ አጋጣሚ ማስገንዘብ እወዳለሁ፡፡ (ይህ ወሰን ተካለለ የሚባለው በ1801ዓ.ም. አካባቢ በስግብግብነታቸው በሚታወቁት በትግሬው መስፍን ራስ ወልደ ሥላሴ ከወረሴኸች መሳፍንት ጋር በመስማማት እንደሆነ የትግራይ ሽማግሎች ይናገራሉ) ቀጠል አድርገውም አቶ ዐሥራት በአፋርም በኩል እንዲሁ የትግራይ መሬት አልተመለሰም ይላሉ፡፡ ይህ የትግራይ ሕዝብ ቅሬታ በአረና ትግራይ የፓርቲው አመራሮችም መነሣቱ ምን ማለት እንደሆነ የገባው ሕወሓት ይሄንን ቅሬታ ለመፍታት እነደገና ከ23 ዓመታት በኋላ ጥድፊያ ውስጥ በመግባት ከአፋር ከነባ ወረዳን ቆርሶ ወደ ትግራይ መከለሉን እዚያው ላሉ የአፋር ነዋሪዎች ሲያስታውቅ ቀድሞ ከተከለለው በተጨማሪም አዳዲስ መሬቶችን ከጎንደርና ከወሎም ወደ ትግራይ እንዲሁ መከለሉን ለማወጅ ዝግጅት ላይ ይገኛል፡፡ ከጎንደር የተወሰደው መሬት ታች ድረስ ወርደው ራስ ዳሸንንና አካባቢውን እንደሆነ የአካባቢውን ሕዝብ ለማግባባት ከተደረገው ሙከራ መረዳት ተችሏል፡፡ አፋሮቹ ክለላውን ወይም የመሬት ነጠቃውን በጸጋ ሳይቀበሉት ቀርተው ሰሞኑን ከፍተኛ ግጭት መነሣቱ ይታወቃል፡፡ በጎንደርና በወሎም በኩል የሚያጋጥመው ከዚህ የተለየ አይሆንም፡፡ አቤት አቤት ተነሥቶ የማይወሰድ ነገር መሆኑ ምንኛ በጀን ጃል? ምን ይተውልን ነበር? ዐይን ያወጣ ዘረፋ!
እንደሚታወሰው ሁሉ ወያኔ ሥልጣን ከመያዙ ከጎንደር ቆርሶ ወደ ትግራይ በከለለው መሬት ከገዛ ታጋዮቹም ጭምር ምን ያህል ተቋውሞ እንዳሥነሣ የሚታወቅ ጉዳይ ነው፡፡ ለምሳሌም በሰሜን አሜሪካ የሚኖሩ የወልቃይት ተወላጆች በ“መንግሥት” ሥራ በአሜሪካን ሀገር የሚኖሩ የወያኔ ታጋዮች ባስተባበሩት ሰላማዊ የተቋውሞ ሰልፍ ላይ እኛ የወልቃይት ተወላጆች የጎንደር አማሮች እንጂ ትግሬ አይደለንም፣ ማንነታችን ይጠና፣ ቋንቋ ስለተናገርን ብቻ ትግሮች ተደርገን መቆጠር የለብንም፣ እሱ ራሱን የቻለ ሌላ ምክንያትና ታሪካዊ ገጠመኝ አለው፡፡ በማለት በተቋውሞ ሰላማዊ ሰልፋቸው ላይ ማሰማታቸው ይታወሳል፡፡
እዚህም በሀገር ውስጥ ወልቃይቶች ጎንደር ከተማና ባሕር ጋር ድረስ በመምጣት በኃይለኛ ቅጣት እንዲያቆሙ እስከተደረጉበት ጊዜ ድረስ ተቋውሞዋቸውን በተደጋጋሚ ሲያሰሙ ቆይተዋል፡፡ በወሎም በኩል ተቆርሶ በተከለለው መሬት ሳቢያ ብዙ ተቋውሞ ደርሶ እንደነበር የሚታወስ ነው፡፡ አሁንም ቢሆን ይህ ጉዳይ ጊዜ እየጠበቀ እንጂ የመጨረሻ እልባት አግኝቶ አይደለም፡፡ እንግዲህ ያ ሁሉ ቀውስና ተቋውሞ በነበረበት ሁኔታ ነው የትግራይ ሕዝብ አልበቃኝም ገና ምኑ ተያዘና በገንዘብም በንብረትም በመሬትም በኩል ገና ብዙ ይቀራል እያለ ሕወሐትን የገባሀውን ቃል ገና አላስገባህም በማለት በወያኔ ላይ ተቋውሞ እያሰማና ጫና እያሳደረ የሚገኘው፡፡ እናንተዬ የትግራይ ሕዝብ ይህ አለ የሚባለው ነገር እውነት ከሆነ ከዚህ እሬት እሬት ካለን ወያኔ በላይ ሌላ የከፋ ወያኔ ነው ማለት ነው የሚፈልገውና የሚመኝልን? እግዚኦ በሉ ወገኖቸ፡፡ ይሄ ጤነኝነት ነው ትላላቹህ ? እኛ ትክሻችን ሳስቶ የወያኔን ቀንበር መሸከም አቅቶን ጎብጠን ባፍ ጢማችን ልንደፋ ሰኞ ሰኞ እያልን የትግራይ ሕዝብ ገና ምኑ ተያዘና ቃልህን አላከበርክም አምጣ አምጣ እያለ ቀንበር ያጸናብናል? ምን ነው እንተሳሰብ እንጂ? እንደ ሀገርና ሕዝብ አስቡ እንጂ? ስለዚህ ወያኔን የትግራይ ሕዝብ ፈጠረ እንጂ ወያኔ የትግራይን ሕዝብ አልፈጠረማ? ይሄኔ ነው መንቃት አለያገሬ ሰው፡፡ ስለዚህ የኢትዮጵያ ሕዝብና የፖለቲካ ፓርቲዎች ከወያኔ ጋር ስላሉብን ችግሮች መደራደር ካለብን መደራደር ያለብን ከትግራይ ሕዝብ ጋራ ነው ማለት ነዋ? ወያኔ የፈጠረብን ችግሮች ሁሉ በወያኔ መወገድ አብረው የሚወገዱና የሚፈቱ አይደሉም ማለት ነዋ? ገና ወያኔ ከዚህም የከፋ እንዲሆን ወይም ከወያኔም የከፋ ሌላ ወያኔ ይጠብቀናል ማለት ነዋ? ለኢትዮጵያ ሕዝብ ከዚህ የከበደ መርዶ ይኖራል ብየ አላስብም፡፡ ለእንደዚህ ዓይነት የእሳት ላይ ጨዋታም ዝግጁ ይሆናል ብየ አልጠብቅም፡፡
ሲጀምር እኔ ግራ የሚገባኝ ነገር ወያኔ ከየት አምጥቶ ሊሰጥ ቃል እንደገባ፣ የትግራይ ሕዝብም ወያኔን ከየት አምጥቶ ይሰጠናል ብሎ እንደሚጠብቅ ነው፡፡ በእርግጥ ወያኔ የመንግሥትን ሥልጣን እንደመያዙ ሲያደርገው እንደቆየው ሁሉ የሀገሪቱን ሀብት እየዘረፈ ሊያፈስላቸው ይችላል ነገር ግን እንደ የኢትዮጵያ ሕዝብ አካልነቱ የትግራይ ሕዝብ እንዴት እንደዚህ ያስባል? እንዴት በእንደዚህ ዓይነቱ ሕገ ወጥ ኢፍትሐዊና አስነዋሪ በሆነ መንገድ በዝርፊያ የመጠቀም የመበልጸግ ፍላጎት ሊያድርበት ቻለ? ይሄ እኮ የወረደና የወደቀ የሞራል (የግብረ ገብ) እና የሥነ ምግባር ደረጃ ነው፡፡
በዚሁ አጋጣሚ የትግራይን ሕዝብ በተመለከተ ያለኝን ቅሬታና ሥጋት እንድገልጽ ከተፈቀደልኝ ወገን ሆይ! ስሜትህ ፍላጎትህ ምኞትህ ኢትዮጵያዊ አይደለም ወይ? ኢትዮጵያዊ የሆነ ፍላጎት ምኞትና አስተሳሰብ ያለው ወገን ከሌሎቹ የሀገሪቱ ክፍሎች ከወንድሞቹ እየተዘረፈ በሚመጣ ሀበትና ንብረት ልገንባ ልበልጽግ ብቻየን አላግባብ ልጠቀም ይላል ወይ ? በየትኛውም የሀገሪቱ አካባቢ ያለው የሀገሪቱ መሬት የሱም መሆኑን እረስቶ በግራ ቀኙ ለትውልድ ደም መፋሰስን ሊያስከትል በሚችል ድፍረት ጊዜ ሰጠኝ ብሎ ያለ ድርሻው ያለ ርሥቱ በግራና በቀኝ በታችና በላይ እየተንገበገበ ልስፋ ልስፋ ይላል ወይ? እኔ እንደሚገባኝ ኢትዮጵያዊ አስተሳሰብ ማለት ልክ እንደ አንድ ሀገር ሕዝብ ሁሉ ሁላችንም በፍትሐዊነት በእኩልነት አብረን እንልማ እንበልጽግ የጋራ ሀገራችንን እናሳድግ ማለት እንጂ ዘርፎ ወደ አንዱ እንደሚሄድ የሽፍታ መንጋ መስበድበዱ አይደለም፡፡ ለዚህ ኖሯል እንዴ ትግሉ? እኛ እኮ ለፍትሕ ለእኩልነት መስሎን ነበር እንጂ መች ለዚህ መሰለን፡፡ ይሄማ ከሆነ በዚህ የተማረረ ሌላው ሕዝብ ደግሞ እንደገና ሲሸፍት የተረፈብኝን ላስመልስ ሲል የዝርፊያ አዙሪት ውስጥ ገባን ማለት አይደለም እንዴ? ሰላም የሚባል ነገር ከዚህች ሀገር እንደራቀን መቅረቱ አይደለም ወይ?
ኢትዮጵያ ለዘለዓለም ትኑር!!!
ዕንቁ መትሔት ቁጥር 115 ሚያዝያ 2006.ም.